25سالگی یه خواستگار آمد برام پسره خیلی دوسم داشت منم همین طور آدم صاف ساده ای خیلی هم مهربان فقط صورتش ماه گرفتی داشت یه پاش هم کمی میلنگید پدرمادرش چقدر مهربان رواست منم دوستش داشتم خانواده ندانند 31سالگی خانواده ام به کسی دادن عیاش بود آدم مغرور خود پسند مشروب خور شش ماه بعد جدا شدیم الآنم 35سالم هست وقتی میبینم برادرم با زن دادش چقدر با همند غصه میخورم زن داداشم ماشین داره خونه هم دارن حقوقش زندادشم میگیره ده ساله تو طبقه بالا زندگی میکنند اما کورشون کم نمیکنند بابام گفته پنج ساله اما برادر زن داداشم نمیره خلاصه من هیچوقت تو این ده سال یه بارم باهاشون بیرون نرفتم مادرم اجازه نمیده همه چی برای خودش بچه هاش لباسهای گران میخرن منم سالی یه بار اونم ازون چقدر من بدبختم چقدر دلم میخواهد بمیرم چون سنم گذشته نتونم بچه دار بشم خدا مادرم لعنت کنه فقط مادرم نفرین میکنم اگه این کار نمیکرد منم زندگی داشتم همه جا تنهام
جز اون خواستگار که ماه گرفتی داشت دیگه خواستگار نداشتی؟
از کجا مطمئنی با اون آدم خوشبخت میشدی
شاید حکمتی بوده
واله چی بگم هنوز هم امید هست
ببین همه دوستای من ۳۷ یا ۳۸ ازدواج کردن
الهی همه چیز درست بشه برات عزیزم
برات دعا میکنم
حالا چیکار زنداداشت داری!!؟ حق میدم دلت گرفته باشه ولی به بقیه حسادت نکن اونا جای خودشونن و تو هم جای خودت ،ایشالله زندگی نو هم سامان میگیره سنتم نگذشته اینجور فکر نکن
اززندگیت لذت ببر حالافکرمیکنی اونایی ک متاهلن خیلی خوشبختن ؟ ۹۰درصدشون یه جوری مجبور به سوختن وساختنن اینم که نشد زندگی
اون خواستگار ماه گرفتگی داشت وضعش خوب بود میتونست مثل داداشت بریز و بپاش کنه؟
اگه وضعش خوب بود ای کاش ازدواج میکردی فکر کنم ماه گرفتگی اگر کوچیک باشه لیزر میکنن
ولی شاید خودمم بودم ازدواج نمیکردم
ادم وقتی از یه سنی رد شده و مجرد هستش باید خیلی سفت و سخت یه شغل رو ادامه بده و حداقل سرش با کار گرم باشه اینطوری خانواده ادم رو محدود نمیکنن،میتونی با پولت بری اینور و اونور خواستگار هم پیداش میشه
