رفتم مخاطبام رو دیدم همشون دوستم بودنا ولی رفیق نه
گسی که بتونم زنگش بزنم و بی تعارق حرف بزنیم چند نقر بودنا یکیشون که حس میکنم ار بعد کنکور خیلی رفتاراش یه جوریه
اون یکی بنده خدا پشت کنکوره و درس دارع نمیخواستم مزاحمش بشم
اون یکی هم رفیق ۱۱ سالمه وقتی میبینم هیچی از روزش نمیگه با اینکه تازه رفته دانشگاه پلی هیچی برام نمیگه ار زندگی جدیدش تو خوابگاه منم خیلی پیگیر نشدم اشتباه ار من بود که خیلی سعی میکردم براش بگگم از اتفاقات
خودمم ورودی بهمن‌ماهم هنوز نرفتم دانشگاه
اصلا با این شرایط حس‌تنهایی ندارما هیچکس نیست که ازم بدی دیده باشه با همه‌ی اطرافیانم اوکیم حتی میشونم پشتم خوبیمو میگن اما جدیدا فهمیدم خیلی باید دور بود ازشون و هرچی تا الان با خانوادع بودم باید صد برابر بیشتر باهاشون باشم چون تهش همونان و خوشخالم که از بچگی تا الان اولوبت فقط خانواده بود برام و درسم
