به احتمال زیاد اون موقع از انتخابم ناراحتم ویا دوست داشتم خانواده ام حمایتم میکردن تا من هم‌عشقمو داشته باشم هم رفاه
تو روز جشن خواهرت احساسی جز خوشحالی نباید داشته باشی
ولی از قبل میتونست به‌پدر مادرش بگه و حرف بزنه باهاشون
داری زندگی منو میگی، شوهرم وقتی ازدواج کردیم ۲۳ سال داشت تازه استخدام شده بود چون خودش از نظر اخلاقی و خوشتیپی عالی بود پدرومادرم راضی شدن به ازدواج وضع خانواده شوهرم ضعیف بود طوری که حتی عروسی هم نتونستم بگیرم یه عروسی خیلی ساده تو خونه گرفتن
از این طرف خواهرم با یه خانواده پولدار ازدواج کرد شوهرش کارخونه داره، اون اویل مادرم می گفت فلانی ماشین داره شما چند سال ازدواج کردین ماشین ندارین یا فلانی چون نمیره مستاجری و خانواده شوهرش پولدارن، باید جهازش عالی باشه
یا موقع سیسمونی من با اینکه بابام پولداره خیلی خیلی ساده گرفتن ولی الان میگن چون خانواده فلانی پولداره باید سیسمونی تکمیل باشه، من به روی خودم نیاوردم ولی خوب از ته قلبم دلم شکست
۱۵ ساله ازدواج کردیم شکر خدا الان هم خونه خوب داریم هم ماشین خوب و زمین، شوهرم چون تو زندگی سخت نگرفتم تمام دار و ندارش رو زده بنامم
بله
خونه و ماشین و همه چیز بعد از یک مدت درست میشه
ولی الآن مردم خیلی توقعات شون رفته بالا
مثلا اگه زوجی ماه عسل نرن اروپا یا آفریقا یا مالزی میگن آقاهه برای خانمش کم گذاشت
دیگه همه دنبال ویلا و مهاجرت و ... هستن
و گرنه من خودم خونه و ماشین به نامم هست ولی فامیل یک جوری نگام می کنن انگار زن بدبختی ام
مردم خیلی عوض شدن
