فکر میکردم همه اوکین و فقط منم که انقدر درگیرم و میدونم که معتاد شدم.تازه من اینستا تیک تاک.... ندارم
چقدر قبلا دور هم حرف می‌زدیم ،مادر پدرا از بچگیشون میگفتن،خونه مادربزرگ پدربزرگ می فتیمو داستانهای قدیمی میشنیدیم،الان فقط سکوته،همه سرشون تو گوشیه ،حتی مهمونی هم میریم همینه بیچاره مادربزرگا حرفاشون تو دلشون میمونه چون دیگه شنونده ای نیست،شدیم عین ربات،حتی بچه ها دیگه با هم بازی نمیکنن،دیدید دیگه دوتا بچه هم نمیتونن باهم کنار بیان،درحالی که من خودم تو بچگی میرفتم کوچه ،کوچه پر بچه بود و کل روز خوش و خرم درحال دویدن بودم و خسته تو خونه به خواب میرفتم ،ولی الان بچه ها همش تو گوشین،دوست واقعی یا ندارن یا کمه، اینقدر حرکت ندارن که شبا از انرژی زیاد خوابشون نمیبره،تو کوچه ها دیگه خبری از بچه ها و صداشون نیست،یکم احساس میکنم ترسناک شده
احساس میکنم زندگیمون خیلی غم انگیز و بدون عشق شده
ممنون گلم.ولی بچه های منم دارن اذیت میشن چون کسی باهاشون دوست نمیشه.اونهایی هم که دوست میشن نه اونا میتونن ارتباط بگیرن نه اینا.با دختر دوستم دوست شد رفتیم پارک دخترم میگفت والیبال بازی کنیم دوچرخه سواری کنیم اونا میگفتن بیایید دابسمش درست کنیم استوری کنیم.دختر من تنها موند اونا نشستن فیلم گرفتنو استوری.دلم براشون سوخت خیلی
