من واقعا هیچکسی رو ندارم بجز مادرم اونم تو شهر دیگه س نه فامیلی نه دوست پسر و دختری نه شوهربچه و..
نمیدونم وارد ارتباطات بشم یا نه
برای خودم دوست های دخترو پسر پیدا کنم یا نه
البته تو سن من ۳۶ خیلی سخت دوست پیدا میشه اکثرا شوهر و بچه دارن رفت و آمد نمیکنن با مجرد
با پسرا دوست بشم هم تهش رابطه می‌خوان اونم تو سن من مردهایا متاهلن یا از خودم چند سال کوچیکتر ها میان دوست ندارم فقط بخاطر رفع تنهایی و تنها نموندن، رابطه صمیمی با مردها برقرار کنم چون بعدش حس بدی از خودم میگیرم
رفتم کلاس آموزشی و باشگاه همسن و سالام متاهل بودن باهم مچ میشدن ،بازم حرف مشترک نبود با من بزنن همه جا پس زده میشم کنار گذاشته میشم
بنظرتون چیکار کنم چجوری از انزوا بیام بیرون
