امروز رفته بودم لباس فروشی که قبلا هم پیشش میرفتم. بهش گفتم ایشالله سال بعد برای دانشگام میام فلان لباس رو ازتون میگیرم. نمیدونست کنکوری ام چون چند سال پشت بودم همه فک میکنن رفتن دانشگاه. گفتم اره فلان چیز قبول شدم نرفتم.خیلی مورد تشویقم قرار داد رفتارش هم بهتر شد. چند بار هم توجه کردم برای اونایی که به جایی رسیدن ارزش دیگه ای قائل ان. مثلا میگن دختر یا پسر فلانی شغلش اینه. یه رفتار دیگه ای باهاشون دارن. نگید اینطوری نیس. میبینید اینایی که تو زندگیشون به جایی نرسیدن بعد که موفقیتی به دست میارن سریع دور و اطرافش شلوغ میشه.
من رفتار آدما برام مهمه. بخاطر همون نتونستم بپذیرم که وقتی میگن دیگه نمیشه برو ادامه زندگیتو بگذرون.خیلی هم اذیت شدم سر این راه و دارم میشم. ولی انگار تموم زندگیم ختم شده به یه جای بلندی رسیدن. نمیتونم رفتار های متفاوته اونایی که به جایی رسیدن رو ببینم.شاید چنین تفکری غلط باشه ولی من نمیتونم فکرمو تغییر بدم
