همسایه مون هی میگه برا دخترم انشا بنویس ☹️☹️

اوکیه دارم برای خودمو

میفرستم الان

کلاس چندم؟ 

 چرا از هوش مصنوعی استفاده نمیکنی؟  

▎انشا: ده سال بعد خود را کجا می‌بینم؟

زندگی یک سفر پر از ناشناخته‌ها و فرصت‌هاست. هر کدام از ما در این سفر، رؤیاها و آرزوهایی داریم که به دنبال تحقق آن‌ها هستیم. وقتی به ده سال آینده فکر می‌کنم، تصویری از آینده‌ام در ذهنم شکل می‌گیرد که پر از امید و انگیزه است.

در ده سال آینده، امیدوارم که تحصیلاتم را با موفقیت به پایان رسانده باشم. تصور می‌کنم که در یکی از دانشگاه‌های معتبر کشور، در رشته مهندسی کامپیوتر فارغ‌التحصیل شده‌ام. این رشته را انتخاب کرده‌ام چون به دنیای فناوری و نوآوری علاقه‌مندم و می‌خواهم در این زمینه تأثیرگذار باشم. شاید در حال حاضر در حال ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد باشم و مشغول تحقیق روی پروژه‌های جدید و هیجان‌انگیز.

از نظر شغلی، دوست دارم به عنوان یک برنامه‌نویس در یک شرکت بزرگ فناوری کار کنم. شاید در یکی از استارتاپ‌های نوپا مشغول به کار شوم و بتوانم ایده‌های خلاقانه‌ام را به واقعیت تبدیل کنم. دوست دارم پروژه‌هایی را راه‌اندازی کنم که زندگی مردم را راحت‌تر کند و به آن‌ها کمک کند تا با چالش‌های روزمره خود بهتر کنار بیایند.

زندگی شخصی‌ام نیز برایم بسیار مهم است. امیدوارم که در ده سال آینده، خانواده‌ای تشکیل داده باشم. شاید یک یا دو فرزند داشته باشم و در یک خانه کوچک و دلنشین در حومه شهر زندگی کنم. دوست دارم وقت زیادی را با خانواده‌ام بگذرانم و لحظات خوشی را با هم تجربه کنیم. همچنین، به سفرهای خانوادگی به مکان‌های مختلف علاقه‌مند هستم و امیدوارم بتوانیم دنیا را با هم کشف کنیم.

در کنار تمام این‌ها، اهداف اجتماعی نیز برایم اهمیت دارد. می‌خواهم در فعالیت‌های اجتماعی و خیریه شرکت کنم و به جامعه‌ام کمک کنم. شاید بتوانم با راه‌اندازی یک برنامه آموزشی برای کودکان کم‌بضاعت، به آن‌ها کمک کنم تا به آرزوهایشان برسند.

در نهایت، آینده همیشه نامشخص است و ممکن است رویاهایم تغییر کند، اما با تلاش، پشتکار و امید به آینده، می‌توانم به سمت اهدافم حرکت کنم. هر روز که می‌گذرد، فرصتی برای یادگیری و رشد است و من آماده‌ام تا با چالش‌ها روبرو شوم و زندگی‌ای را بسازم که آرزویش را دارم.

بگو کار دارم خودش بنویسه بعد بیا من ببینم اشکالاتش و بگم درست کنه  

مث این دوستمون تو ده ثانیه هوش مصنوعی مینویسه 

 برا مادر دختره نصب کن یا برا خود دختره

  باید بفهمی چی ازش میخوای. 

 برا من هر چی نوشته عالی بوده 

ولی چه ادم پرویی هست

هیچ وقت درخواست انشا از بقیه قبول نکردم حتی اگر بیکار بودم برا همین کسی ازم انتظاری نداره😑😂

به هیچ عنوان دیگه چیزی براش ننویسید. بهانه تراشی هم نکنید چون این توقعات تمومی نداره و آخرش هم دیر و زود بشه تمام زحماتتون رو نادیده میگیرن. واضح براشون توضیح بدید که خود دانش آموز موظفه که بنویسه در غیر اینصورت هیچوقت در نوشتن انشاء مهارت پیدا نمیکنه

گاهی شب‌ها، وقتی چراغ اتاقم خاموش است و تنها صدای قلبم را می‌شنوم، از خودم می‌پرسم: «ده سال بعد من کجا خواهم بود؟»

سؤال عجیبی است... چون جوابش در هیچ کتابی نوشته نشده. آینده، مثل مهی نرم و نقره‌ای‌ست که هر چه جلوتر می‌روی، باز هم در خودش پنهان می‌شود.

ده سال بعد، شاید دیگر نوجوانی خیال‌پرداز نباشم. شاید بزرگ شده باشم، اما امیدوارم هنوز همان نوری را در چشم‌هایم داشته باشم که حالا دارم. نوری از رویا، از ایمان به فردایی که هنوز نیامده اما در دلم روشن است.

در آن سال‌ها، شاید نویسنده‌ای باشم که میان کلمات خانه ساخته است. پشت میزم می‌نشینم، دفترم را باز می‌کنم و از درونم می‌نویسم؛ از حس‌هایی که در این سال‌ها در دلم ریشه زده‌اند. شاید داستان‌هایی بنویسم از آدم‌هایی که میان غم و امید دست‌و‌پا می‌زنند، درست مثل خودم حالا.

اما اگر زندگی مسیر دیگری برایم نوشته باشد، باز هم می‌خواهم در هر شغلی، در هر شهری، انسانی باشم که در دلش روشنایی دارد.

می‌خواهم یاد گرفته باشم که شکست، پایان نیست؛ بلکه پلی است میان دیروز و فردایی قوی‌تر.

می‌خواهم بتوانم بخندم، حتی وقتی روزگار عبوس است.

می‌خواهم اگر در آیینه نگاه کردم، از چشمان خودم خجالت نکشم.

ده سال بعد، شاید کنار پنجره‌ای بایستم، فنجانی چای در دستم، و به آسمان خیره شوم.

ستاره‌ای را ببینم که همان شب‌های نوجوانی‌ام هم می‌درخشید، و با لبخند آرامی بگویم:

«من هنوز هم همونم… فقط کمی رشد کرده‌ام.»

آینده برایم یک مکان نیست، یک حس است.

حسی از رشد، از امید، از باور به اینکه هرکس می‌تواند از تاریکی خودش، نوری بسازد.

و من، ده سال بعد، می‌خواهم همان کسی باشم که از دل مه و خیال، خودِ واقعی‌اش را پیدا کرده است.

منت که نداره سرت بگو وقت امتحان من که نیستم براش بنویسم اصلا رو نده