دوستام رفتن دانشگاه، پزشکی پرستاری ( با سهمیه قبول شدن)
من با کلییی تلاش نرسیدم به هدف و آرزوم و پشت کنکوری شدم
از شدت فشار روحی و افسردگی هنوز شروع نکردم
اوناهم دائما عکس خوابگاه و کلاسهای دانشگاهی و کتاباشون رو میفرستن
نمیدونین چقدر سختهه، صمیمی ترین دوستات برن شهرهای دیگه و آینده اشون رو بسازن با اینکه سطح درسیشون از تو پایین تر بود ولی تو چون بدون سهمیه بودی نرسیدی به آرزوت و الان گوشه خونه افتادی
تازه معلوم نیست امسال هم بشه یا نشه
امیدوارم خدا نصیب هیچ کس نکنه این حس رو
من دقیقا می‌دونم چه حسی داری عزیزم.خودم تجربه کردم و و خیلیای دیگه هم همینطور. اون سال‌ها خیلی برام مهم بود و خودمو اذیت می‌کردم ولی الان فهمیدم المی غصه می‌خوردم. خب شما هم می‌خونی یک سال دیگه توی موقعیتی که دوست داری هستی
باور کن به سن ما برسی اصلا این یک سال اهمیتی نداره. تازه به نظر من پایه‌ی درسیت هم قوی‌تر میشه و توی دانشگاه راحت‌تری.
سال اول قبول شدی که شدی
نشدی خودتو توی خونه حبس نکن
کلی رشته خوب هست که بدون کنکور میشه خوند
میرسی عزیزم.من همیشه می‌گم کاش سال کنکورم ناامید نبودم.
الان که به اون سالا نگاه می‌کنم می‌بینم یکی دو سال اینور و اونور هیچ تاثیر مادام‌العمری نداشت به شرط اینکه روحیه‌مو نمی‌باختم.
اینقدر هم دانش‌آموز قوی دیدم که چند سال پشت کنکور موندن که ما اصلا فکرشم نمی‌کردیم فلانی قبول نشه. وقتی قبول شدند درسشونو ادامه دادند و الان موفقن و هیچ حرفی از سال کنکورشون نیست.
