یه چیزی که خیلی در بین نظرات دیدم: خودخواهی والدین که اسمش رو می‌ذارن مراقبت و دلسوزی و با کنترل‌گری و مداخله‌گری اجراش می‌کنن!
نتیجه‌ش می‌شه فرزندان آسیب‌پذیر و وابسته که در زندگی مشترک موفق نیستن و نهایتن از دست والدین شون عصبانی هستن اما باز مادر و پدر رو قدیس می‌دونن و این چرخه ی باطل رو ادامه می‌دن.
باز هم مادرشوهرهایی رو خواهیم داشت که با دخالت، زندگی پسرشون رو خراب می‌کنن و مادرزن‌هایی که با نظر دادن های بی‌جا ارتباط دختر شون رو قضاوت می‌کنن.
این نتیجه‌ی دگم بودنه.
از ماست که بر ماست !
