یه خاطره عجیب براتون بگم از بچگیم.
من ۹ سالم بود یه پسر بچه ۶ ساله داشتیم تو کوچمون اسمش امید بود طفلکی معلول ذهنی بود و ظاهر خوشایندی نداشت صورتش.تکلم هم اصلا نداشت.
یه روز تاسوعا بود مامانش با جیغ و گریه که امید تو شلوغی دسته عزاداری گم شده.
همه کوچه بسیج شدیم افتادیم دنبالش.منم مثل بقیه افتادم دنبالش( قدیم مث الان نبود همه جا امنیت داشت دختر بچه ۹ ساله تا چنتا محل اون ور ترم میرفت و سالم برمیگشت)خلاصه وسط دسته عزاداری و شلوغی امید و دیدم وقتی بهش رسیدم گریه کرد و گفت مامانم عمدا من و ول کرد اونا از من خسته شدن.من خشکم زد تو عالم بچگی گفتم حتما امام حسین شفاش داده.دستشو گرفتم تا کوچمون دوئیدیم سر کوچه داد میزدم امید و پیدا کردم امید خوب شده حرف میزنه.اما امید همون امید قبلی بود و هیچوقت حرف نزد اما به من فهموند که اون و عمدا گمش کرده بودن.هیچ وقت گریه های الکی مامان باباشو بعد پیدا شدنش فراموش نمیکنم.حیف که هیچ وقت نتونستم به همه بفهمونم چیزی که من ازون بچه شنیدم حقیقت داشت...
مرده هارو اره زیاد میبینم جوری ک زندگی اون دنیاشون هست ولی زنده هارو نه در مورد اتفاقات بد جلوتر متوجه میشم و کاری ام بر نمیاد ازم ولی از اونا همیشه همراهمن و ترسی ندارم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
