با افزایش سن، توده‌ی عضلات بدن تحلیل می‌رود و قدرت و توان کاهش می‌یابد. این فرآیند زودتر از آنچه فکر می‌کنید، شروع می‌شود. سارکوپِنی (Sarcopenia) که به عنوان «تحلیل و از دست رفتن عضلات با افزایش سن» تعریف می‌شود، می‌تواند برای یک فرد معمولی از حدود ۳۵ سالگی شروع شود و با نرخ سالی ۱ تا ۲ درصد رخ دهد و بعد از ۶۰ سالگی، به سالی ۳ درصد افزایش یابد. این تحلیل ممکن است خفیف، متوسط یا شدید باشد و یا با انجام تمرینات قدرتی و استقامتی، عضلات می‌توانند در حدود طبیعی باقی بمانند؛ اما به طور معمول، بزرگسالانی که به طور منظم تمرینات قدرتی انجام نمی‌دهند، می‌توانند انتظار داشته باشند که در هر دهه 1.8 تا 2.7 کیلوگرم عضله از دست بدهند. بیشتر افراد متوجه کاهش وزن خود روی ترازو نمی‌شوند چرا که عضله با چربی جایگزین می‌شود. فیبرهای انقباضِ تند که قدرت انفجاری ایجاد می‌کنند، با سرعت بیشتری نسبت به فیبرهای انقباضِی کند از بین می‌روند، یعنی افراد نه تنها ضعیف‌تر می‌شوند، بلکه کندتر نیز می‌شوند.
عضلاتِ ضعیف باعث از دست دادنِ استقلال می‌شوند و فعالیت‌های روزمره مانند پیاده‌روی، نظافت، خرید و حتی لباس پوشیدن غیرممکن می‌شود و مانع مقابله با بیماری یا آسیب و بهبودی و درمان می‌شوند. ناتوانی و از کار افتادگی در افراد مسن مبتلا به سارکوپنیِ متوسط تا شدید، 1.5 تا 4.6 برابر بیشتر از افرادی است که توده عضلانی طبیعی دارند. همچنین، عضلات ضعیف حفظ تعادل هنگام حرکت یا حتی ایستادن را دشوارتر می‌کنند و از دست دادنِ قدرت، مشکل را پیچیده‌تر می‌کند.
شاید جای تعجبی نباشد که هر ساله از هر سه بزرگسال ۶۵ سال به بالا، یک نفر زمین می‌خورد. برخی از این افتادن‌ها می‌تواند عواقب وخیمی از جمله شکستگی استخوان، بستری شدن در مراکز مراقبت طولانی مدت و حتی مرگ ناشی از عوارض را داشته باشند. طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، این افتادن‌ها منجر به بیش از هشت صد هزار بستری در بیمارستان در سال می‌شود؛ اما تمرینات استقامتی و قدرتی می‌توانند کمک کنند. احتمال افتادن افرادی که عضلات قوی‌تری دارند، کمتر است و وقتی هم میافتند، احتمال آسیب جدی در آنها کمتر است.
