واقعا به این دخترا که غایت آرزوشون یه شوهر
و یه زندگی معمولی
یه تحصیلات معمولیه حسودیم میشه
پرفکت شنیست ام به حدی رسیده
از هیکلم انتظار کیم کارداشیان دارم خودمو پاره میکنم با روزی دوساعت ورزش
از درسم انتظار دارم همه نمره هام بهتر از همه باشه
یه کوروس برداشتم الان نمره ام شده ۹۸.۳ و یه نفر دیگه شده ۹۸.۸ ام
بخاطر ۵ دهم که ، کمتر شدم ،
نفر دوم کلاس شدم
ناراحتم
تو دوست پسر پیدا کردن منتظر یه قیافه فوق العاده و پول زیادم پسر ها معمولی خوشم نمیاد
بعد تازه این پرفکت شنیست ام باعث شده از تمام اطرافیانم ایراد بگیرم
مامانم ۳ کیلو اضافه وزن پیدا کرده دیوونه اش کردم غذارو از تو دهنش میکشم بیرون به زور دنبال خودم میکشونمش باشگاه
به لباس پوشیدنش گیر میدم
دوستامم که صمیمی ام دیوونه کردم ، انقدر به مدل حرف زدنشون
لباس پوشیدنشون سبک زندگی اشون گیر میدم
به سیگار کشیدنشون ، چیپ حرف زدنشون
رفتارهاشون همه چیز اشون گیر میدم
چیزایی که اصلا بقیه آدما اهمیت نمیدن
چرا نمیتونم راحت بگیرم زندگی رو
به چیزیش خوبه همیشه پیشرفت میکنی
ولی خودتو اذیت میکنی انقدر بیش از حد سخت میگیری
