امشب شوهرم یه حرفی زد که

خوب بدبختی مام همینه دیگه

وقتی نه خونه داریم نه ماشین، خرج کنیم پس دیگه چی واسمون میمونه؟

مجبوریم جمع کنیم

شوهر من توی خرجای روزمره اینجوری نیست، کلا به نظرم آدم لارجی میومد، ولی وقتی این دو سه بار بحث مالی بزرگ وسط بود باهام اینجوری کرد خیلی بهم برخورد

اره خدا رو شکر کارشو داره

ولی تغییری توی درامد نداشته

میدونی مثل چی میمونه؟ انگار یه کارمند پیمانی بشه کارمند رسمی!

مگه چقدر حقوقش فرق میکنه

خرجی که کردیم برای کارش همچین چیزی بود

دقیقا ناراحت قدرنشناس بودنشم

من تا خود امشب کوچکترین شکی نداشتم برای دادن پس اندازم، که تازه خوشحالم بودم چون ماشین بهتری میشد بگیریم

ولی یک آن نمیدونم چجوری اینا اومد توی ذهنم که قبلا چیا بهم گفته، و برگشتم به آرومی بهش گفتم تا شاید بگه اشتباه کردم ولی دیدم میگه خوب کردم پولتم نگه دار واسه خودت! اخرشم اون حرفش که گفت تو به من اعتماد نکردی به بابا و داداشت اعتماد کردی!

واقعا این حرفش هیچ جوری توی کتم نرفت، فکر کن من روی اعتماد به شوهرم و بابام و داداشم، همه چیزمو دادم به شوهرم تا بشه پشتوانه کارش، اونوقت میگه تو به بابات و داداشت اعتماد کردی! در حالی که نه پدرم نه برادرم نه پولی بهمون دادن نه شریکن با شوهرم نه هیچی، هرچیش بود مال خودم و شوهرم بوده