دو سه سال پیش،یه پست دیدم از استاد فاطمی نیا
یه حدیثی رو خوندن؛
امام صادق عليه السلام : هر كس مؤمنى را به گناهى سرزنش كند، نميرد تا خودش آن گناه را مرتكب شود.
.
نشستم نگاه کردم دیدم هر جا خوردم زمین،هر جا باختم،
به سبب همین سرزنش بوده.
یه مثال بزنم:
مادرشوهرم،خواهرشوهرم و دختر خاله ی همسرم؛مدام از زندایی همسرم که از روستا اومده و سلیقه خانه داریش متفاوته با تمسخر میگفتن.تووی جمع مرد و زن
آبرو براش نمیذاشتن.
هر ۳ تاشون هم دریای سلیقه و نظم.
مادرشوهرم نزدیکه دو ساله،دستش توو گچه و فیزیوتراپی و لیزر:دکتر میگه نمیشه دیگه عمل کرد.از انجام شخصی ترین کاراش عاجزه
خواهرشوهرم:شوهرش فوت کرد،در خونه ش بسته موند.
دختر خاله ی شوهرم:شوهرش طلاقش داد.الان خونه ی پدرشه
تمرین کنیم ،کسی رو قضاوت نکنیم
از خدا طلب بخشش میکنم.
