از روزی که فهمیدم هیچوقت دیگه قرار نیست به آرزوم برسم اصلا آروم قرار ندارم

من از 13 سالگی عاشق دویدن بودم دور تا دور خونه میدویدم میمیرم واسه دویدن ولی یه شهری زندگی میکنم خیلی محروم اصلا پیست و مربی برا تمرین نداره قبلا رفتم البته اگه نمیرفتمم خانوادم فقط میگن درس یادمه همش بهم استرس میدادن وای اگه تجربی نیاری چی الانم پشت کنکورم هیچی نشدم سال سومه دارم پشت میمونم اینقدر اذیت میکنه کلی منت که این همه خرج کردم هیچی نشدی خدا لعنتت کنه حلالت نمیکنم میخواست تو اتاقم دوربین نصب کنه اومد گفت درس نخونی یه جور میزنمت یه جاییت بشکنه بچه های جاری هاش اخه همه کادر درمان پرستار و این هستن اون یکی دیگه بچه اون عموم هم دصدرصد پزشکی میاره امسال خیلی باهوشه تیزهوشان بوده ولی خودمم 19 سالگی تازه به فکرم رسید اینو حرفه ای ادامه بدم که الان خیلی دیره قهران های کشتی رو دیدین همه 20 ساله نهایت زیر 30 ساله بودن دلم میخواست منم بدوام مدال جهانی بگیرم الان بخوام برم دانشگاه 21 ساله میشم حداقل 10 سال تایم میخوایم برای حرفه ای شدن میشه 31 ساله که تا اون موقع اصلا قهرمان های بزرگ خداحافظی میکنن نمیکشه دیگه بدن ورزش سنگین رو بعدم اصلا پایه که تو بچگی ساخته نشه به درد نمیخوره من سرنوشتم رو قبول کردم اما منم خیلی استعداد داشتم میتونستم قهرمان بزرگی بشم حیف شد به هیچکدوم از ارزوهام نرسیدم اصلا از زندگیم راضی نیستم