فاجعه دانش آموز شیرازی🥲

به نظر من همش هم مقصر مدرسه نبودن...بچه از خانوادش هم خیلی میترسیده که اینقدر التماس میکرده خانوادم نفهمن

من میگم احتمالا از خانواده می‌ترسیده که اینکار کرده و اینکه بله بچه این سنی ممکن به خودکشی فکر کنه خود من اولین بار ۹ سالگی به خودکشی فکر کردم و ۲۳ سالگی انجامش دادم که مقصر ۹۹ درصد این اتفاق خانواده و ترومایی که برای بچه میذارن

با اینکه خانواده گفتن مدرسه مقصر بوده ولی به نظرم مشکل پدر بوده یه بچه چرا اینقدر باید از پدرش بترسه 

مگه ما دانش آموز نبودیم مگه نشده بگن پدر بیاد 

خدایی اینی که این بچه ازش ترسیده یه شکنجه گر بوده 

اره طفل معصوم کلاس شیش بوده؛(( موندم واقعا چطور همچین کاری کرده :((((

هر رفتاری که خودم بدم میومد خانوادم باهام داشته باشن رو تو خونم اجرا نکردم 

اتفاقا منم نتیجه گیریم این بود ایراد از جو خانوادش بوده حالا مدرسه جای خود اما این مشکلات روحی و رفتاری ریشه خانوادگی داره :(

من خودم. مادرم. ولی واسه ماهم اتفاقی میفتاد. به شوهر خواهرم میگفتم. بابام میفهمید ک  بد میشد. میفتاد به جونمون اونم با کمر بند.... جرات گفتن نداشتیم

ولی. خودم شدم دوست بچه هام.. الانم هر چی میشه خودم قبل اینک بگن میفهمم ـــ خودم پیش دستی میکنم.... باهاشون حرف  میزننم .. 

بله

پارسال بخاطر همین موضوع توی هنرستان دخترم جلسه گذاشتن با حضور روانشناس و مشاور

اتفاقا همون روز هم چون دخترم که یازدهم بود و سر کلا یک خنده کوچک کرده بود هم از کلاس با بی احترامی اخراج کرده بودن هم ازش تعهد کتبی گرفته بودن

وقتی رفتم سر جلسه نشستم میخواستم خفه بشم

مدیر بعد از روانشناس شروع کرد به صحبت که به بچه هاتون احترام بذارین حواستون به پول دادن به‌شون باشه

و اینکه طبق آمار رسمی 800 دانش آموز خودکشی کردن

منم اجازه گرفتم و حرف زدم و گفتم لطفا از خانم مشاور بپرسید که اون 800 تا دانش آموز فقط بخاطر مشکلات خونه خودکشی کردن؟ چند تا از این 800 تا بخاطر رفتار بد و تحقیر کننده کادر مدرسه بوده. مثل دخترم من توی این مدرسه

وقتی ماجرا رو گفتم مدیر باورش نمطشد

گفت بعد از جلسه بیاین حرف بزنیم

خودش با معاونش و معلمش برخورد کرد

مدرسه هم رفتار درستی نداشتن.البته طبق حرفایی که من شنیدم

 اینکه بچه بیاد موضوعات مختلف رو با پدر و مادرش درمیون بذاره بستگی به واکنش والدین داره اگه مثلا اومد یه چیزی تعریف کرد و واکنش تند و غیر متعارفی دریافت کنه دیگه هیچی رو نمیاد به والدینش بگه کلا باید متعادل برخورد کرد از همون اول تا اعتماد بچه رو به دست بیاری. 

مادرش پزشک بود احتمالا پدرش هم شغل خوبی داشته 

نمیدونم پدر و مادر تحصیل کرده چرا بچه رو مثل عهد بوق بار بیارن 

دفاع !

درددل

ولی ن تو چیزای الکی باید بهش فهموند

من خودم یه بچه ۱۰ ساله دارم...

ولی خودم بچه بودم همه چیزو به مادرم میگفتم.چون هیچ وقت یاد نداشتم مادرم دعوام کنه یا کتکم بزنه یا بدخلقی کنه.همیشه باهام مهربون بود و یار و رفیقم بود.واسه همینم من هیچوقت ازش نمیترسیدم و هرچیزی میشد بهش میگفتم.حتی وقتی بزرگ شدم هم عین دوست پایه ام بود.همه جا میگفتم خواهرمه نمیگفتم مادرمه😂

من از بچگی همه چیو به مادرم میگفتم به صورت خودکار

بزرگتر شدم، مستقل شدم، خوب و بدو تشخیص دادم، متوجه شدم نیاز نیست همه چیو بگی، حالا مامان منم تغییر کرده بود، این که من به مامانم بگم، مامانم سواستفاده کنه از حرفم، مسخره کنه ، به کسی بگه، یا ، .... باعث شد لال بشم، همه چیو تو دل خودم بزارم، تا وقتی به میانسالی رسیدم، انتخابمو برای ازدواج کردم، مستقل عمل کردم،چون قرار بود همه چیو منو پارتنرم انجام بدیم از جهیزیه تا خریدو بقیه موارد، خانواده ها فقط دیدن، پسندیدن، اجازه دادن، دخالتهاش و فتنه انداختناش باعث شد مشاور رفتیم، دفتری که مربوط به مشاور بودو خوند، اونجوری که دلش خواست برداشت کرد، همه چیو بهم زد.اخرشم گفت، تو همه چیو تو دلت میریزی، میری شهر غریب ما چه میدونیم چه بلایی سرت میاد، در صورتی که پارتنرم اصلا آدم هیولایی نیست.

حالا خودتون بگید،  یه مادر باید چجوری باشه،