ب نظرم حد تعادل خوبه نه این ن اون یعنی قاطی بهتره اما مادر دوم باز از نوع اول بهتره چون بچه وابسته بار نمیاد و حس گناه نداره ک مادرش خودش و فناش کرده
من دوتابچه دارم سربچه اولم مادراولی بودم اماسربجه دومم،تربیتش میکنم ولی بهش گیرنمیدم حساسیتم گذاشتم کنار. ب خودمم میرسم. همونطور ک خانما فتن گزینه حدوسط
من مجردم اما فوق العاده بچه ها رو دوست دارم اگه بچه دارشم صدمو میذارم
من خودم اولی هستم. از کار و تحصیل و حتی یه تفریح ساده ام زدم به خاطر بچم. نه پشیمون هم نیستم ولی طی دو سه سال آینده حتما وضعیتم رو تغییر میدم انشالله.
خودم جز دسته اول هستم
و خواهرم هم همینطور الحمدلله که فرزندی که براش تلاش کرد اینهمه رو سفیدش کرد
از همه لحاظ عالی چند سالی که دانشجو رشته پزشکی شده
بزار بچه بزرگ بشه بعد مشخص میشه مشکل داره یا نه. من اعتقادم به این هست سال های ابتدایی بچه خیلی مهمه که مادر بالا سر بچه باشه چون در حال یادگیری و شناخت دنیای اطرافش هست. یه لوح سفیده که قراره نوشته بشه برای بیست سال بعدش. اینکه یه نفر آدم آگاه اونو چطوری آماده کنه یا چند نفر قطعا تاثیر میزاره تو آینده بچه. ولی وقتی بچه آماده شد برای یاد گیری از اطرافیان شما میتونی اهداف خودت رو هم دنبال کنی. تا پنج شیش سالگی به نظرم نقش شما خیلی خیلی مهمه چون وجود شما ست و آموزش های شماست که بعد شیش سالگی که بچه میره تو دل آموزش از مدرسه و جامعه خودش رو نشون میده.
حد وسط این دومورد
تربیت اشتباه یه عمر که چه عرض کنم وقتی ادم هم فوت بشه ،ادم در عذابه
مورد اول هم ادم اگه به خودش و روانش اهمیت نده خب تا اخر عمر مریض میشه
