تا یادمه از بچگی تا به الان که ۳۵ سال سن دارم یه طائفه دائما زخمم زدن که تو چیزی نمیفهمی در صورتی که از نظر سطح تحصیلات رزومه کاری آداب معاشرت حضور فعال اجتماعی ورزشی .. هر زمینه ای پیشرفت چشمگیری دارم و از همه ی دخترای فامیل بالاترم.و هیچ زمان به روشون نیاوردم دستاوردامو و همیشه گرم و خودمونی رفتار کردم و دغدغم اتحاد فامیلم بوده ولی دائما زخم زبون و نیش و کنایه میشنوم.
حقیقتا دلگیرم خیلی زیادو احساس نا امیدی میکنم که چرا دیگران چشم ندارن ببینن کسی سرش توی لاک خودشه و رو به پیشرفت و خدای عالمم نظر لطف داره بهش ..
من خودم کسی به جایی میرسه تشویقش میکنم تحسینش میکنم و اگر جایی گیر بیفته در حد توانم کنارشم ولی همه دوس دارن منو در پایین ترین سطح ببینن.
شما جای من باشید چه جوری با این چالش کنار میاید؟
