من سال قبل با یکی از همکلاسی هام دوست شدم و امسالم تو مدرسه همیم ولی صمیمی تر شدیم
در این حالت کلی اون دوستی نبود که خودم انتخابش کنم اما دختر بدی نیست
ولی مشکلی هست وقتی میشینم به حرفایی که میزنه فکر میکنم احساس کمبود میکنم میدونید چی میگم:)
به نظر من دوتا دوست باید از همه چیز بگن نه فقد از خوبی ها و موفقیت های خودش که طرف مقابل حس کمبود کنه....
من از این آدما خییییلی دورمه خواهشاً کمکم کنید ازشون راحت شم اصلا دلم میخواد قید زندگیمو و همه چیزو بزنم برم یه جایی که این آدما نباشن....
توهم بگو
مثلا چی میگه بهت؟
من یکی از دوستام بابا مامانش دندانپزشکن وضع مالیون توپه اصن هر چی تو دنیا بگی داره و من خانواده متوسطم بابا ماماننم معلمن از این موضوع ازیت نمیشم و باهم در ارتباطیم هر چند دیگه مثل قدیم نیستم باش
میخوای یه حقیقتیو بشنوی؟ اگه دورت همه اینجور هستن پس باید احتمال بدی که شاید مشکل درون شما باشه. من پیشنهاد میکنم بری پیش یه روانشناس و بهش بگی که موفقیت اطرافیانت این حس رو به تو میده، الان خیلی فرصت داری که این احساسو درون خودت حل کنی و بعد از حل شدن این مشکل همین چیزی که الان شما رو ازار میده بعدا تبدیل میشه به انگیزه برای پیشرفت و پله ی ای برای رسیدن به موفقت های بی پایان شخصی برای خودت. تو هم گناهی نداری و تجریبات زندگی باعث شده اینقدر اذیت شی، تو حق داری زندگی پر نشاطی داشته باشی پس به خودت کمک کن و این مساله رو با یک مشاور در میون بزار و بدون که براحتی همه چی درست میشه
