ببین تجربه خودم اینه که آدما معمولا اصلا قدر چیزایی که دارن نمیدونن ، اولش براشون جذابه ولی بعد یه مدت عادی میشه . و باز ذهنشون میگرده دنبال یه مشکل ، یه استرس ، یه ناراحتی که حتی از نظر بقیه ممکنه کوچیک یا احمقانه بیاد ولی برای خودشون آزاردهنده هست و باعث میشه اون قدر که بقیه انتظار دارن حس خوشبختی نداشته باشن .
مثلا یه آدم نابینا با خودش فکر میکنه شما که چشم داری چقدر خوشبختی ، به خاطر دیدن هر چیزی توی زندگیت ذوق میکنی و از همه چی لذت میبری یا یه آدم فلج فکر میکنه شما با هر قدمی که برمیداری چقدر حس خوشبختی داری ولی خودمون میدونیم که این نعمت ها انقدر عادی شدن برامون که اصلا یادمون نیست وجود دارن .
متاسفانه برخورد آدما با اکثر نعمت های زندگیشون همینه ، بهش عادت میکنن و بعد یه مدت دیگه اونقدر که بقیه انتظار دارن به خاطرش حس خوشبختی و شادی نمیکنن . البته امیدوارم جاری شما این مدلی نباشه ولی اکثر آدما هستن . شما هم مطمئن باش اگه دقیق بشی توی زندگی خودت کلی نعمت میبینی که ممکنه آرزوی خیلیا باشه و از دور حس کنن شما چقدر خوشبختی به خاطر داشتن اونا ولی خودت متوجهشون نباشی
خدا رفتگانتو بیامرزه یه سری چیزا قایم کردنی نیست خب به خاطر شغل پدرم مسافرت خارجی و زندگی چند سال یه کشور دیگه
تو رفاه و خونه بزرگ و ... بابام زبان زد خاص و عام بود لباس پوشیدنش و ... بعد چند سال معتاد شد رفت یه زن دیگه گرفت کارشون به طلاق کشیده بود دیگه با مادرم با هم زندگی نمیکردن اخرم مامانم تو اوج جونی تصادف کرد چشم یه کاری میکنه ها
خودم از روز عقدم تا حالا یه روز خوش ندیدم سه بار پولمونو بردن و سرمون کلاه گذاشتن ...
