یه وقتایی یادم میاد چه موقعیت خوبی داشتم و چقدر بابتش ذوق و شوق داشتم
از روی این ذوق و شوقم مینشستم واسه دوستام تعریف میکردم که چقدر موفق شدم و دارم موفق‌تر هم میشم. فکر میکردم اونا هم ذوق میکنن.
اما یعدها فهمیدم حسم اشتباه بوده و چقدر این مووضوع آزارشون میداده.
تا اینکه یه شبه همه‌ش طی یه اتفاق عجیب از دستم رفت.
همش حس میکنم چشم خوردم. حس میکنم نباید ازش حرف میزدم. نباید چشمی رو دنبالش میکشوندم.
الانم دیگه از دست رفته و فقط یه حسرت بزرگ ازش مونده و خوشحالی اون دوست‌نماها
امان از آدمای حسود اونم دوست حسود
چیو بهشون گفتی مگه؟
وای مث ما هرچی میکشیممم از چشم زخمه
یه اخلاقی که دارم، هیچ وقت از داشته هاپ و اهدافم به کسی نمیگم و به هیچ عنوان زندگیمو تو اینستا به نمایش نمیذارم، همیشه سعی میکنم به بقیه نشون بدم که ی زندگی خ معمولی دارم، مردم‌حسودن، خیلی خیلی خیلی حسود
بعد اون اتفاق خودم هم همین مدلی شدم. حتی گاهی یه سری ضعف الکی هم شده میگم به ملت که خیالشون راحت شه مشکلات دارم.
ولی متاسفانه با ناآگاهیم این نعمت بزرگو خراب کردم. فکر نکنم تا عمر دارم دیگه جبران بشه.
