تا مقصد عشّاق رهی دور و دراز است
یک منزل از آن بادیهٔ عشق مجاز است
در عشق اگر بادیه‌ای چند کنی طی
بینی که در این ره چه نشیب و چه فراز است
صد بلعجبی هست همه لازمهٔ عشق
از جمله یکی قصهٔ محمود و ایاز است
عشق است که سر در قدم ناز نهاده
حسن است که می‌گردد و جویای نیاز است
این «زاغ» عجب چیست که «کبک» دری‌اش را
رنگینی منقار، ز خونِ دلِ «باز» است
این مهرهٔ مومی که دل ماست چه تابد؟
با برق جنون کاتش یاقوت گداز است
وحشی تو برون مانده‌ای از سعیِ کمِ خویش
ورنه درِ مقصود به روی همه باز است
#وحشی_بافقی
