من بزرگ شدم نمی شناسی منو شایدم نه منو یادته هنوز
من همون همبازی بچگی هات که با هم بازی می کردیم شب و روز
وقتی با هم می دوییدیم تو کوچه خیلی دوست داشتم تو تندتر بدویی
که واسه خنده آوردن رو لبات بتونم بگم برنده مون تویی
می دونستم تو کجا قائم میشی اما خب می باختمو عالمی داشت
من بجات چشم میزاشتم آخه شبا چشمام از دوری تو چشم نمی ذاشت
غروبا که بازیمون تموم میشد گریه میشد سهم من فقط همین
تو خونه ازم می پرسیدن چته ، می گفتم هیچی نیست خوردن زمین
باز به شوق اینکه فردا پیشمی می شمردم همه لحظه لحظه شو
راضی بودم حتی وقتی پیشمی چشم بزارمو بگم قاییم بشو
اما خب حالا کجا قاییم شده همبازیت بغیر من مگه کی بود
دیگه طاقت ندارم چشم بزارم آخه آستینای من خیس میشه زود
اینقدر چشم گذاشتم رو این دیوار داره گوشه آجرهاش می پره
اگه برنگردی مطمئن میشم قلب تو از این دیوارم سنگتره
دیگه بازی بسه من خسته شدم کاش بدونی تو دلم چه دردیه
دیگه گم شدم تو دنیای خودم اگه پیدام نکنی نامردیه
نمی گم بدم میاد بزرگ شدیم من هنوزم اون دوتا رو دوست دارم
هنوزم به سادگی بچگی هنوزم من تو رو 7 تا دوست دارم
