خودم میدونم خیلی باید زحمت بکشم چون سخت تر یاد میگیرم مثلا ممکنه در ۲۲ ۲۳ سالگی تازه وارد دانشگاه بشم( پزشکی) ولی ب نظرم اون موقع دیگه مثل الان غمگین نیستم ؛ اجتماعی میشم و احساس شاد بودن پیدا میکنم
حس منو دارین
حس میکنم تو آزمون استخدامی قبول شم افسردگیم تموم میشه،تازه میتونم زندگی کنم و....
شده رویا برام
من الان۳۰سالمه بهتون یه نصیحت خواهرانه میکنم
تا رشته مورد علاقتو قبول نشدی دست نکش من مدرسه خیلی زرنگ بودم فقط با خوندن کتابای مدرسه ۱۱هزار تجربی آوردم بدون حل یه دونه تست ،چون وضعیت مالیمون خوب نبود کتاب آموزشی نتونستم تهیه کنم ای کااااش اون سال رو صبر میکردم و دوباره میخوندم حداقل اینهمه حسرت تو زندگیم نبود
الان هروزم شده پشیمونی و خودخوری ،دربه در یه آزمون استخدامیم هربار زحمت زیاد و بخاطر تک ظرفیتی بودن رد میشم
همیشه حس میکنم یه چیزی تو زندگیم کمه
دقیقا یه شغل خوب و درآمد خوب عالیه
و منم برعکس پزشکی چیزیه که ازش تنفر دارم ولی احساس میکنم تنها راه پولدار شدنه و این بازم نفرتش رو توی دلم بیشتر میکنه
منم فکرمیکنم اگه پیرای مورد علاقمو قبول بشم دیگه هیچوقت ناراحت نخواهم بود حتی اگه ناراحتم باشم بازم تااین اندازه احساس بی ارزشی و غصه ندارم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
49 ثانیه پیش
50 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
