من یه دوست صمیمی داشتم که هم فامیل بود و هم همسایه بودن با هم بزرگ شده بودیم و خیلی به هم نزدیک بودیم اون شخصیت خیلی خاصی داشت و متفاوت با همه بود از همون بچگی خوره کتاب بود تو خونشون یک عالم کتابای قدیمی که اون زمان چاپ نمیشدن و ممنوعه به حساب میومدن داشتن که همه رو خونده بود تا نوجوونی روحیمون شببه هم بود مثلا مینشیتیم یک ساعت درباره یه رباعی خیام حرف میزدیم ولی بعد کم کم من ازون فاز خارج شدم ولی اون نه تا اینکه اونا ازون شهر محله رفتن برای یه مدت تلفنی در نماس بودیم بعد تلفنا هم قطع شد واقعیتش اون صحبتا دیگه برای من کسل کننده بود تا اینکه دیگه ارتباط نداشتیم تا چند روز پیش که پدرش فوت شده بود رفتم مراسم ختم پدرش وقتی دیدمش اصلا نشناختمش خیلی پیر شده بود صورتش داغون بود حتی یه دندون جلو از فک پایین نداشت توی چهل و سه سالگی طبیعیه که یه ذره صورت ریخته باشه خصوصا برای کسی که شرایط سختی رو تجربه کرده باشه ولی داغونی صورتش طبیعی نبود راستش نگرانم سمت مواد یا الکل رفته باشه ازون موقع قیافش همش جلو چشممه نمیتونم بهش فکر نکنم با کلی ذوق رفتم ببینمش ولی بد حالم گرفته شد خیلی حس بدی دارم
شاید رنج و سختی زیاد کشیده
۴۰ سال سنی نیست ک دندون بخواد کامل بریزه دیگه مامان‌بزرگ من ک ۸۰ سالش هم دندون های جلو داره
طبیعی نیست انقد ذوق داغون شدن
امضات چقد قشنگ بود
اگه میتونی یه مدت ارتباط بگیر دلداریش بده
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
