من از اون آدمایی ام که با اکثر همکلاسی هام میگم و میخندم عملا مشکلی باهاشون ندارم
یه رفیق صمیمی هم دارم که فقط مختص همون جاست
اما همه اینا فقط برای گذروندن وقته چون صرفا ۵ ۶ روز از هفته رو مجبوری باهاشون رو برو بشی
با اینکه ادمای خوبین اما انسانن
جاش باشه هم حسادت بلدن هم آدم فروشی
بعد کنکور هم که قرار نیست از زنده و مرده هم خبر داشته باشیم
توی دبیرستان صمیمی بشین اما انتظار زیاد از طرف مقابل نداشته باشین
دقیقا،یجوری از پشت میزنن که خودت هنگ میکنی
خودتون رو تنها نکنید. دانشگاه و دبیرستان، جزو معدودترین جاهایی هستن که شما میتونید ماندگارترین دوستها رو پیدا کنید.
ولی حدوحدودها رو حفظ کنید. صمیمیت بی اندازه خوب نیست.
ولی تلاش کنید که رابطه بسازید. آدمو تو بزرگسالی همین رابطه ها نجات میدن
ببین فقط میگم دبیرستان و دانشگاه، تنها محیط‌هایی هستن که آدم دوستی‌های عمیق میسازه. هر چی سنت بره بالاتر، خیلی از این دوستی‌ها به علل مختلف از بین میرن. دوستی فقط بخاطر تنها نبودن و وقت گذروندن نیست. خیلی از دوستی‌ها سود میرسونن. آدم‌ها بهم کمک میکنن. به شکل‌های مختلف. هر چقدر خودتو محدودتر کنی، در مثلا ۱۰ سال آینده بیشتر صدمه میبینی
درست می‌فرمایید
دانشجو هستم و تجربه دارم
هم کلاسی یعنی رقیب
اینو شاید الان نفهمی
ولی بعدا قطعا به حرفم میرسی
موافقم شدید
با یه کسایی بشین پاشو داشتم فکر میکردم حالا چقدر واسه همین میمونیم
بعد امتحان نهاییا بای بای اصلا قطع ارتباط کردن و من موندم و این حس که چقدر خر و زیادی براشون بودم💔🗿🤝
کلا تو زندگیتون به هیچکس نگید دوست !
تو مدرسه اون افراد همکلاسیتون هستن
تو خونه افراد اطرافتون فقط همسایه هستن
تو خانواده اون افراد فقط فامیل هستن
اگه فکر کنید دوستتون هستن
حتی اگه صمیمی باشید ، خیلی خیلی صمیمی..
یه روزی جدا می شید حتی اگه فکرشو نکنید. و بگید امکان نداره..
هر امکانی ممکنه.
بعدش فقط ضربه می بینید..
اما اگه اینطوریکه نوشتم فکر کنید و ببینید....
همچین اتفاقی نمیفته. ضربه هم نمی بینین. توقعتونم پایین میاد.
بستگی داره ب آدمش
دانشگاه به نظرم بدتره
من همچنان با دوستای دبیرستان و حتی دبستانم در ارتباطم
