من حدود ۸ماه پیش با یه پسر آشنا شدم و اینم یگم که شرایطم خیلی خیلی سخته تک فرزندم مامان بابام حساسند خیلی نمیتونم اونو ببینم کنار اومده و اطمینان کامل دارم که دوسم داره من نمیخاستم اول بگم بهش که دوسش،دارم خاستم صبر کنم اما دوستم یکاری کرد مجبور بشم بگم اما الان برام خیلی ریسکه باهاش بمونم قبلا فهمیدن خانوادم خیلی اذیت شدم بابام بهم اعتماد کرده این بار یه حسی دارم یه روز دوسش دارم یه روز نمیخامش دلم براش میسوزه عذاب وجدان دارم که اونو وابسته خودم کردم پسر خیلی خوبیه اما نمیدونم چه مرگمه دلم باهاش نیست دیگه میخام ولش کنم ممکنه یکی از من بهتر اومد که بتونه همیشه ببینتش و میترسم خودم پشیمون بشم عذاب وجدان بگیرم میترسم حالم خوب نیست کمکم کنید لطفا
مشاوره برید
الان بهم بگو دلیل اصلیت خونوادتن یا اینکه واقعا دوسش نداری. اگه سنتون هم بدونم خیلی خوب میشه.
خیلی وقتا به قیافش نمیرسه کل صورتش جوش سر سیاه داره منم خب بخاطر سنم صورتم کمی جای جوش داره در حد سه چهار تا بعد همش مسخره میکنه یا قیافم خوبه هاا همه تعریف میکنن اما میگه تو زشتی لحنشم جدیه مسخره میکنه همش خودش دهنش بو میده
میگه من از پدر مادرت باید مهم تر باشم یبارم گفتم مامانم از تو مهم تره قهر کرد یا میگه وظیفته کل وقتت واسه من باشه
اینکه سردرگمی و میترسی پشیمون بشی طبیعیه، میتونی به حاله الانت توجه کنی
آیا واقعاً دلت با این رابطه هست یا بیشتر از روی عادت و دلسوزیه؟ اگر مطمئن نیستی، به خودت زمان بده و یکم فاصله بگیر تا بتونی از بیرون نگاه کنی
پشیمونی همیشه ممکنه ولی موندن توی رابطه‌ای که مطمئن نیستی هم به همون اندازه میتونه پشیمونی بیاره
مهم اینه که تصمیمی بگیری که آرامشت رو بیشتر کنه، نه اضطرابت رو
گاهی بهترین تصمیم اینه که ببینی الان دلت چی میگه، نه اینکه از ترس پشیمونی آینده خودتو توی بلاتکلیفی نگه داری
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
