با خودم گفتم من چکار کردم
هیچی یه پرستار ساده با یه طلاق در ۲۷ سالگی
چقدر دووییدم جقدر تلاش کنم اونم تک و تنها
بدون هیچ حمایتی همین الانم از بس شیفت رفتم ایام هفته از دستم در رفته اصلا نمیدونستم شده مهر ماه
بازم راضی نیستم ، کجای راهو اشتباه رفتم
شاید پی ام اسم نمیدونم چه کوفتیم ک ریختم بهم
شاید اگه منم ازدواج نکرده بودم الان وضعم این نبود
همه پله های ترقی رو طی کردن بعد من مثل ابلهه ها هنوز حیرونم با یه ماشین قراضه میرم و میام
ایا تلاش کافی نکردم؟ ایا چون حمایت نداشتم؟
ایا فقط من اینقدر بی کفایت هستم
با دیدن استوریش یه لحظه به فکر افتادم ، دارم با خودم و یندگیم چکار میکنم ؟ تا کی میتونم اینقدر بجنگم
اون روزی ک کم بیارم چی میشه؟
چرا مردم میتونن به تحطیلاتشون برسن بعد من احمق به خاطر سطح فرهنگی پایین خانواده و مادربی‌سواد در ۲۰ سالگی ازدواج کنم
من مقصرم یا خانواده؟
