اونایی که درساشون ضعیفه لزوما کم هوش یا کند ذهن یا خنگ یا کم حافظه نیستن

الان که به دوران مدرسه ی خودم فکر میکنم میبینم که اونایی که درسشون ضعیف بود همشون کم هوش نبودن بلکه اکثرا درگیر مشکلات خانوادگی بودن و محیطی که در اون زندگی میکردن اصلا محیط سالمی نبود،اونها از نظر روحی روانی اصلا آرامش نداشتن،اونها دغدغه شون درس نبود،دغدغه شون این بود که چرا باید یه همچین شرایطی رو تحمل کنن،دغدغه شون این بود که چه جوری باید با این شرایط کنار بیان و چه جوری از این شرایط رها بشن،خیلی فرقه بین دانش آموزی که از مدرسه میاد،با آرامش و بدون هیچ دغدغه فکری دیگه ای میره توی اتاقش و با خیال راحت بدون هیچ فشار روحی روانی به درساش و تکالیفش فکر میکنه و برای درساش برنامه ریزی میکنه با کسی که از مدرسه میاد و تازه جنگ روانی که باید تحمل کنه شروع میشه و با ذهنی آشفته میخواد بره سراغ درساش،اونایی که درسشون ضعیفه خنگ یا کند ذهن نیستن بلکه اولویتشون درس نیست،اولویتشون رها شدن یا کنار اومدن با شرایط سخت خودشونه،خیلیا رو دیدم که حافظه شون به قدری ضعیف بود که باید یه مطلبو ده بار میخوندن تا اون مطلب تو ذهنشون بره ولی شاگرد اول کلاس بودن،خیلیا رو هم دیدم که فقط کافی بود یه مطلب رو یک بار با نگاه بخونن و اون مطلب رو به سرعت درک و حفظ میکردن ولی درساشون اون جور که باید خوب نبود