واقعن چرا خیلیا فکر می‌کنن اگه زن و شوهر بچه نیارن، یعنی ازدواجشون بی‌معنیه؟
یعنی واقعن همه‌ی زندگی مشترک باید خلاصه بشه تو بچه بزرگ کردن و شب‌بیداری؟
بعضیا میگن:
بچه نمک زندگیه
بدون بچه، زندگی بی‌هدف میشه
زندگی یکنواخت میشه
ولی خب بعضیام میگن:
ازدواج فقط برای بچه نیست، برای عشقه
زندگی دونفره هم می‌تونه کامل باشه
همه توانایی یا علاقه‌ی بچه‌دار شدن ندارن
من خودم میگم آدم باید انتخاب کنه، نه اینکه جامعه مجبورش کنه.
هر دو مدل انتخاب هم بسیار قابل احترامه و در جایگاه خودشون کاملن.
نظر شما چیه؟
زوج‌های اطراف‌تون که بچه ندارن، از زندگی‌شون رضایت دارن؟
