اگه کنکوری هستی یا دو دلی بین دانشگاه رفتن یا نرفتن این تاپیک برای توعه

می‌خوام باهات در مورد یه تصمیم بزرگ حرف بزنم: رفتن به دانشگاه. شاید الان تو سرت پر از سؤاله: «واقعاً ارزششو داره؟ تو ایران با این اوضاع اقتصادی، مدرک به چه دردی می‌خوره؟ نمی‌شه بدون دانشگاه موفق شد؟» کاملاً درکت می‌کنم. این سؤالا برای خیلی از جوونای ایرانی پیش میاد، چون اینجا همه چیز یه جورایی گره خورده به پول، تورم و فشار زندگی. اما بذار با یه لحن خودمونی و صمیمی بهت بگم چرا دانشگاه رفتن می‌تونه زندگی‌تو عوض کنه. نه فقط از نظر پول و کار، بلکه از نظر روحی و اون حس عمیقی که به زندگیت معنا می‌ده.

بذار اول یه چیزی رو روشن کنیم: دانشگاه رفتن فقط یه کاغذپاره به اسم مدرک نیست. یه سفره، یه ماجراجویی که تو رو از یه آدم معمولی به یه نسخه بهتر از خودت تبدیل می‌کنه. تو ایران، که رقابت تنگاتنگه و همه دنبال یه لقمه نون بهترن، دانشگاه می‌تونه بلیط طلایی تو باشه. حالا شاید بگی: «خب، فلانی مدرک نداره، ولی کلی پول درمیاره!» درسته، همیشه استثناها هستن، مثل اون بلاگر اینستاگرامی یا فلان کاسب که بدون مدرک داره خوب پول درمیاره. ولی بذار یه چیزی بهت بگم: اینا استثناند، نه قاعده. برای هر کدوم از این آدما، هزارتا دیگه هستن که بدون مدرک دارن توی شغل‌های معمولی با حقوق کم مثل ۱۰-۱۲ میلیون تومن در ماه دست و پا می‌زنن. حالا اگه بری دانشگاه، حتی توی ایران با این همه چالش، می‌تونی به شغلایی دسترسی پیدا کنی که نه تنها درآمد بهتری دارن، بلکه بهت حس غرور و ارزش می‌دن.

مثلاً، فکر کن یه مهندس کامپیوتر بشی. توی ایران، یه برنامه‌نویس خوب می‌تونه راحت ماهانه ۲۰ تا ۵۰ میلیون تومن دربیاره، بسته به تجربه و شرکت. یا اگه بری پزشکی، حتی توی بخش دولتی، حقوقت از ۱۵ میلیون شروع می‌شه و توی خصوصی خیلی بیشتر. حالا مقایسه کن با یه کارگر ساده که با دیپلم داره توی یه مغازه کار می‌کنه و نهایت ۱۲ میلیون می‌گیره. این تفاوت فقط پول نیست؛ یعنی می‌تونی یه خونه بهتر اجاره کنی، برای خانوادت بیشتر خرج کنی، یا حتی یه سفر درست و حسابی بری. توی ایران، که تورم کمرشکنه، این تفاوت می‌تونه زندگیتو از این رو به اون رو کنه. تازه، اگه بخوای مهاجرت کنی یا توی یه شرکت بین‌المللی کار کنی، بدون مدرک عمراً بهت راه بدن. دانشگاه بهت یه اعتبار می‌ده که تو رو توی چشم بقیه، چه تو ایران چه خارج، یه آدم حرفه‌ای نشون می‌ده.

حالا بیا یه کم از پول و کار فاصله بگیریم و بریم سراغ یه چیز عمیق‌تر. دانشگاه فقط برای شغل نیست؛ جاییه که روحتو صیقل می‌ده. تو ایران، با فرهنگ غنی و عمیقمون، دانشگاه می‌تونه مثل یه پل باشه به سمت فهم بهتر خودت و دنیا. فکر کن: تو کلاس ادبیات، شعر حافظ یا سعدی می‌خونی و انگار داری با روح چند قرن پیش گپ می‌زنی. یا توی کلاس فلسفه، درباره معنی زندگی و اینکه چرا اینجاییم بحث می‌کنی. اینا فقط درس نیستن؛ اینا بهت کمک می‌کنن بفهمی خودت کی هستی، چی می‌خوای و چطور می‌تونی یه آدم بهتر بشی. توی سنت ایرانی‌مون، دانش همیشه یه چیز مقدس بوده. یادته پیامبر گفته: «طلب علم بر هر مسلمون واجبه»؟ دانشگاه یه جورایی همون طلب علمه، منتها به سبک مدرن.

توی دانشگاه با آدمای جورواجور از هر جای ایران آشنا می‌شی: از تهرانی پرهیاهو تا کرد و بلوچ و ترک. این تنوع بهت یاد می‌ده چطور با آدمای متفاوت کنار بیای، چطور گوش بدی و چطور همدلی کنی. اینا چیزاییه که روحتو بزرگ‌تر می‌کنه. مثلاً، من یه دوستی داشتم که اول فکر می‌کرد دانشگاه فقط وقت تلف کردنه. رفت دانشگاه ، مهندسی خوند، و می‌گفت: «اونجا نه تنها یاد گرفتم چطور کد بزنم، بلکه فهمیدم چطور با آدمای مختلف کار کنم و این بهم حس هدف داد.» یا یکی دیگه که توی کلاس‌های الهیات دانشگاه علامه، با بحث‌های عمیق درباره زندگی و خدا، انگار یه دفعه چشمش به دنیا باز شد. این حس که داری یه چیزی بزرگ‌تر از خودت رو کشف می‌کنی، همون چیزیه که دانشگاه رو خاص می‌کنه.

یه چیز دیگه که دانشگاه رو توی ایران خفن می‌کنه، شبکه‌سازیه. تو دانشگاه با آدمای باحال آشنا می‌شی: استادایی که می‌تونن راهنمایی‌ات کنن، همکلاسیایی که بعداً ممکنه شریک کارت بشن، یا حتی دوستایی که تو رو به فرصت‌های جدید وصل می‌کنن. مثلاً، یه نفر رو تصور کنید توی دانشگاه شریف از طریق یکی از افرادی که همونجا باهاش آشنا شده با یه استارتاپ آشنا شد و حالا داره توی یه شرکت باحال توی تهران با حقوق بالا میلیون کار می‌کنه. بدون دانشگاه، همچین فرصتی گیرش نمی‌اومد. یا فکر کن توی دانشکده پزشکی، با یه استاد آشنا می‌شی که بعداً بهت کمک می‌کنه توی یه بیمارستان خوب کار پیدا کنی. این شبکه‌ها توی ایران، که خیلی چیزا به رابطه بستگی داره، مثل طلا می‌مونه.

تازه، دانشگاه بهت مهارتایی می‌ده که توی زندگی روزمره به دردت می‌خوره. مثلاً یاد می‌گیرین چطور یه پروژه رو مدیریت کنی، چطور حرفاتو خوب ارائه بدی، یا حتی چطور با استرس امتحانات کنار بیای. اینا فقط برای کار نیست؛ اینا بهت کمک می‌کنه توی زندگی شخصی‌ات هم قوی‌تر باشی.

حالا بذار یه کم از اون طرف ماجرا حرف بزنم. اگه نری دانشگاه، چی می‌شه؟ تو ایران، بدون مدرک، معمولاً گیر شغل‌های کم‌درآمد می‌افتی، مثل فروشندگی یا کارگری، که حقوقشون نهایت ۱۰-۱۲ میلیونه. تازه، این شغلا امنیت ندارن؛ یه روز کار داری، یه روز نه. تورم هم که توی ایران امان نمی‌ده. حالا فکر کن بخوای بدون مدرک یه کسب‌وکار راه بندازی. بله، شدنیه، ولی بدون دانش حسابداری، مدیریت یا حتی شبکه‌سازی، شانس موفقیتت خیلی کمتره. دانشگاه بهت یه پایه محکم می‌ده که بتونی روش یه زندگی بهتر بسازی.

یا مثلاً، اگه بخوای مهاجرت کنی، بدون مدرک دانشگاهی، ویزا گرفتن مثل کابوسه. خیلی از کشورها، مثل کانادا یا استرالیا، برای ویزای کار یا تحصیل مدرک لیسانس رو شرط می‌کنن. بدون مدرک، عملاً خودتو از یه عالمه فرصت جهانی محروم می‌کنی. حتی توی ایران، برای خیلی از شغلای دولتی یا شرکت‌های بزرگ، مدرک لیسانس حداقل شرطه. بدون اون، انگار داری با یه دست بسته توی یه مسابقه بوکس شرکت می‌کنی.

صد درصد علاقه و توانمندی مهمه 

هیچکس اصرار نداره که همه برن یه رشته 

ولی توی هر رشته ای که فرد میخواد فعالیت کنه دانشگاه اگر خودش بخواد و تلاششو کنه میتونه یه سکوی پرتاب باشه

واسه همین واقعا پیشنهاد میکنم که حتی اگر کسی میخواد تو رشته های فنی ، موسیقی ، نقاشی، ورزشی و... فعالیت کنه مدرک دانشگاهی مربوط به همون رشته رو بگیره 

مطمئنا خیلی به دردش میخوره 

هم از نظر تجربه هایی که به دست میاره هم از نظر حسابی که در اجتماع روش باز میکنن

ممنون که نظرتو توی تاپیک گفتی♡