امروز با شوهرم دعوایک شدید کردم و طلاق رو مطرح کردم اونم انگار از خداش بود

سه سال پیش تصمیم گرفتم عید نیام، خودش تنها اومده بود اینجا. خیلی پیش اقوامش ضایع شد، منم اصلا باهاشون حرف نمی زدم، سال بعدش ، دلم به حالش سوخت ، اومدم و رفتم خونه باباش، که اونا رفت قایم شد که مثلا خونه نیس. گفتم دیگه نمیرم.  اما مادر پدرم، گفتن تو گذشت کن ، پارسال رفتم و کدورت رو تموم کردم، اما دوباره روز از نو، روزی از نو.

خوب تا کی من باید این رفتارا  رو   تحمل کنم.

یه جاری دارم که اونا تهرانه، اونم امسال اومده بود اینجا اما تا منو دید رفت قایم شد نیومد، اینا هم دیدن آون اذیت میشه اصلا من  دعوت نکردن، به شوهرم گفتم منم باهات میام خونه شما. گفت آخه جاریم اذیت میشه. خیلی ناراحت شدم از اینکه اون به من حسودی می کنه و چشم دیدن من رو نداره، شوهرم بهش حق میده

بخاطر تحصیلات و خانواده خودم و سطح زندگی مون، همش با خودش درگیره  و با حرف و زبون و رفتار یه جور می خواد خودشو خالی کنه، اما برا من اهمیتی نداره، چون می دونم کسی که حسودی می کنه، خودش آرامش نداره. اما من از شوهرم انتظار دارم که این 11 سال که باهام   زندگی می کنه منو شناخته باشه و عاقل باشه. نه اینکه با حرفی بیربطش، کنش های اونو تآیید کنه