سالهاست تنها زندگی می کنم و پدر مادرم جدا شدن از همون ۱۸ سالگی من که جدا شدن تا الان که ۳۳ سالمه تنها زندگی میکنم
خونه ام مال پدرمه ماشین و درآمد هم دارم
واقعا گاهی می ترسم از ازدواج
از مسئولیت و چالش هاش
واقعا نگران میشم
میگم آرامش مجردیم رو بهم بزنم واسه چی
شما جای من بودید ازدواج می کردید؟
خواستگار خوب داری؟
ازدواج با آدم خوب خیلی هم خوبه
اگه ازدواج کردی قبلش اموالتو پنهون کن میخوای بفروش طلا کن یه جای مناسب نگه دار کسی نفهمه . اینو از تجربه ی هزاران نفر گفتم
باید انتخاب جدی داشته باشی
نمیشه همیشه مجرد بمونی بالاخره تنهایی بده بنظرم
من باشم
آره ازدواج می کردم
چون سن مناسبی هست دیگه
بیشتر از این هرچی بگذره کم کم دیر میشه
با یه مورد خوب ازدواج می کردم و تشکیل خانواده میدادم
اگر الان حس آرامش داری مجرد بمون.
ولی اگر نیاز به همدم داری ازدواج کن
اگر آدمی اومد تو زندگیت که حس کردی میتونی ارامشتو کنارش ادامه بدی ازدواج کن. درسته زندگی مشترک چالش و مسئولیت زیاد داره. ولی وقتی طرفت مناسبت باشه همون چالش ها هم قشنگه. من یه ادم عاطفی هستم، تنهایی زندگی کردن برام جذاب نبود.
الزامی نیست. اما اگر فرد مناسب پیدا بشه، میشه بهش فکر کرد. به نظرم داشتن کسی که از لحاظ عاطفی حمایت گر باشه، خیلی توی کیفیت زندگی می تونه تاثیرگذار باشه.
اگر فرد خوبی پیدا بشه حتما
ولی اینکه به خاطر افزایش سن به هر کی بله بگم اصلا!
در کل شرایط خودتون خوبه مخصوصا اینکه ارامش دارین
من ۳۹ سالمه مستقلم همه چیز دارم شکر خدا ،
ولی فعلا نه من بودم ازدواج نمی‌کردم
