من دیگه در آستانه ی ۳۰ سالگیم، کل زندگیمو درس خوندم تا برم سر کار. بارها آزمون استخدامی دادم، ۳ بار قبول شدم و در مصاحبه، رد! پدرم شغل آزاد داره، وضعمون هم تقریبا متوسط به بالا شاید. خیلی تلاش کردم، شب نخوابیدم، ۴ صبح بیدار میشدم، گاهی ساعت ۶ عصر رو کتاب خوابم میبرد. هیچ آشنا و پارتی هم ندارم، در کل هیچی به هیچی. میدونین گاها به چیا فک میکنم؟ اینکه دور و اطرافم موردای زیادی میبینم که با آشنا و پارتی، بدون یه درصد تلاشی که من کردم، الان سر کارن.
اینکه وقتی خواستگار برام میاد و شغل دولتی نداره، کلا نمیذارم بیان، چون نمیخوام حسرتایی که من کشیدم بچمم بکشه، کلا دیگه تنهایی رو پذیرفتم
