از دست دادن بچه فکر کنم بدترین چیزیه که برای ادم اتفاق میوفته مطمئنا براشون سخت بوده
همون لحظه مرگ خیلی عذاب میکشیدن ولی الان بعد سالها اروم شدن چون خاطره ای هم ازاون بچه ندارن به همین خاطر براحتی ازش حرف میزنن
منم چنین احساسی نسبت بهشون دارم ک بی تفاوت بودن ولی فک کنم بخاطر این بوده ک بچه زیاد داشتن ابن زمونه ک یکی دوتا سخته بلاخره مردنشون دور از جون همه بچها
اره بنظرم میشدن ولی نه به اندازه الان
زمان جنگ من دبستانی بودم.بعد هم بمباران و موشک باران می شدیم هم جوون و نوجوون از دوازده سالگی میرفتن جبهه.دیگه شهید شدن و شهید اوردن عادی بود.توی کوچمون هر خونه ای یه شهید داشت.هر چند روز یه بار شهید می اوردن. که دست کم چند تا شون مال محله ما بود.بمب هم میریختن کلی همسایه و همکلاسی و اینا شهید میشد.اره مردن خیلی عادی بود راحت بر زبون میاوردن و می گفتن فلانی هم افقی شدا.فلانی هم رفتا....خیلی خیلی عادی
چون بچه زیاد داشتن و درگیری های زندگی اون زمان خیلی خیلی بیشتر بود نمی‌تونستن زیاد به این موضوع بها بدن ، ولی خب بازم براشون سخت بوده
چرا یه جورایی عادی شده بود.میگفتن.هر کی می خواست بره جبهه مثلا برادرش می گفت فلانی عمودی میری افقی بر می گردی.نمی دونم چجوری بگم.صبح که از خواب بیدار میشدیم تا یک ربع اول فکر می کردیم مردیم و حالا تو اون دنیاییم.بعدش که می دیدیم زنده ایم به هم می گفتیم ا. یه شب دیگه هم زنده موندیم.فکرشو بکن پنج شش ساله بودیم و اینطوری با مرگ زندگی می کردیم
