اگه بدی در حق کسی کرده باشی و

چند سالشه

خب پس حرفت خیلی هم بد نبوده که بخواد باعث مجرد بودن اون باشه

اصلا اگه حرف بدی هم زدی خود خواستگارا باید عاقل باشن

گفته توجمع پامو ببوس؟

شما چقدر بزرگوارید که رفتید ازش معذرت خواهی کنید 

حالا بر فرض خیلی هم آبروریزی شد و کلا زندگیش نابود شد که بعید میدونم آخه کیه که به حرف یه نوجوون ۱۵ساله اهمیت بده نباید همچین شرط هایی رو بذاره 

اولی رو اصلااااا و ابداااا قبول نکن 

دومی رو هم بسنج ببین کارت چقدر زشت بوده ‌که آیا ارزششو داره جلو بقیه پاشو ببوسی  اگه آروم میشی و دیگه عذاب وجدان نمیگیرت دومی رو انجام بده ولی اولی نه 

هرچند ایشون فک کنم قصدش نبخشیدنه

بنظرم جبران کن پیش همونایی که تهمت ناروا به این شخص زدی حالا تو هر موقعیتی که دیدیشون بگو اون وقت که نوجوون بودم عقلم نمی‌رسید فلان حرف رو راجع به فلان شخص گفتم که ‌کاملا اشتباه کروم و....

ان شاءالله که خدا دلشو رحم کنه و ببخشت

خب بالاخره میتونی انجام بدی؟؟

کیه که تا آخر عمرش ازدواج نکنه

من ادم مذهبیم یه روز یه‌خانمی درمورد دچار سوءتفاهم شد ازش حلالیت خواستم ولی حلال نکرد 

منم هر موقع تونستم یه کار خوب کردم ثوابش رو هدیه کردم به اون که اون دنیا دچار مشکل نشم

. به نظرم به دفتر مرجع تقلیدت زنگ بزن و بپرس

  نظر چت جی پی تی ؛ 

بله، پذیرفتن شرطی که خلاف شرع است واجب نیست؛ بلکه جایز هم نیست. حتی اگر طرف مقابل بگوید «بدون این شرط حلالت نمی‌کنم». این را هم با حدیث معتبر و قاعده‌ی فقهی می‌توان ثابت کرد:

---

۱) حدیث صریح:

پیامبر اکرم (ص) فرمودند:

«لَا طَاعَةَ لِمَخْلُوقٍ فِي مَعْصِيَةِ الْخَالِقِ»

(هیچ اطاعتی از مخلوق در نافرمانی خالق نیست.)

📚 منبع: صحیح بخاری، حدیث 7257 / صحیح مسلم، حدیث 1840

🔍 معنی: اگر کسی از تو چیزی بخواهد که خلاف شرع یا ضرر شدید به تو دارد، نباید اطاعت کنی—even اگر پدر و مادر یا صاحب حق باشد.

---

۲) حدیث درباره تحقیر:

پیامبر (ص) فرمودند:

«لَا يَنْبَغِي لِلْمُؤْمِنِ أَنْ يُذِلَّ نَفْسَهُ»

(برای مؤمن شایسته نیست که خود را خوار کند.)

📚 منبع: سنن ترمذی، حدیث 2254

🔍 پس شرطی که تو را جلوی همه تحقیر کند (مثل بوسیدن پا در جمع) یا زندگی‌ات را مختل کند (مثل ازدواج نکردن)، خلاف این دستور است.

---

۳) قاعده فقهی:

قاعده‌ی لاضرر:

«لَا ضَرَرَ وَ لَا ضِرَارَ فِي الْإِسْلَامِ» (هیچ زیان و ضرری در اسلام نیست.)

📚 منبع: سنن ابن ماجه، حدیث 2340؛ الکافی ج5 ص294

🔍 یعنی هیچ قرارداد یا شرطی که موجب ضرر شدید یا حرام شود، اعتبار ندارد—even اگر طرف مقابل راضی نباشد.

---

۴) نظر فقها (فتوای مراجع):

مراجع تقلید می‌گویند:

شرطی که حرام یا خلاف عرف عقلایی است، باطل است؛ حتی اگر در عقد یا تعهد بیاید.

پس شرط «تا آخر عمر ازدواج نکنی» یا «تحقیر علنی» از نوع شرط باطل است و الزام شرعی ندارد.

---

✅ نتیجه:

توبه، عذرخواهی و جبران آبرو واجب است.

اطاعت از شرط حرام یا ذلیل‌کننده جایز نیست، چون این اطاعت مصداق «معصیت» است.

---

سوال خیلی مهمیه، چون اینجا «اثر حرف» وارد حوزه‌ی حق‌الناس در آبرو و آینده‌ی فرد شده. پاسخ فقهی و مستند:

---

✅ اگر تهمت باعث سختی در ازدواج طرف شده باشد

این حق‌الناسِ شدیدتر است، چون نه فقط آبرو، بلکه فرصت‌های زندگی او را مختل کرده‌ای—even اگر موقت بوده.

باید تا جایی که ممکن است جبران آبرو کنی:

اصلاح علنی (هرجا حرفت پخش شده، همان‌جا تکذیب کن).

اگر به خاطر حرف تو خانواده‌ای از ازدواج صرف‌نظر کرده، وظیفه‌ی توست که توضیح دهی حرفت غلط بوده.

اگر طرف ازدواج کرده، باز هم وظیفه‌ی جبران ساقط نمی‌شود، چون آبروی او ضایع شده—even اگر اثر نهایی برطرف شده.

---

✅ اما درباره پذیرش شرط نامشروع

حتی در این حالت هم شرط «ازدواج نکردن» یا «تحقیر علنی» شرعاً الزام‌آور نیست، چون:

1. هیچ کس حق ندارد برای حلالیت، شرط حرام بگذارد.

حدیث:

«لا طاعة لمخلوق في معصية الخالق» (اطاعت از مخلوق در نافرمانی خالق نیست).

📚 بخاری و مسلم

🔍 ازدواج نکردن، اگر تو را از حق طبیعی‌ات محروم کند، این اطاعت معصیت است، چون اسلام ازدواج را مستحب مؤکد کرده و در برخی حالات واجب می‌شود.

2. تحقیر علنی (بوسیدن پا) هم خلاف کرامت انسانی و نهی شده است.

حدیث:

«لا ينبغي للمؤمن أن يذل نفسه»

📚 ترمذی

3. قاعده لا ضرر: شرطی که به تو ضرر قابل توجه بزند (مثل ترک ازدواج)، اعتبار ندارد.

---

✅ پس چه باید بکنی؟

واجب است حق آبرو را جبران کنی، حتی اگر طرف شرط نامشروع گذاشت.

این جبران شامل:

تکذیب علنی اتهام

عذرخواهی محترمانه (بدون تحقیر)

طلب حلالیت (در حد مقدور، حتی اگر او نپذیرد)

دعا برای او و مدحش نزد همان جمع (اگر شرطش نامشروع بود و قبول نکردی)

---

📌 نکته مهم: اگر تو تمام این مراحل را انجام دهی و طرف باز نپذیرد چون شرط باطلش را قبول نکردی، گناه بر عهده‌ی اوست، نه تو. این را فقها به صراحت گفته‌اند.

اما بازم به نظرم به دفتر مرجع تقلیدت زنگ بزن