سلام من ۲۶ سالمه تازه ازدواج کردم.
و مجلس نگرفتم.بخاطر اینکه فامیلام واقعا اشغال به تمام معنا هستن.
به کتفم که پیش خانواده شوهرزیر سوال رفتم.
نمیگم با همسرم خیلی زندگی رویایی پولداری عاشقانه دارم.
ولی دوسدارم زندگیم خصوصی بمونه.
حالا به خانواده شوهرم از اول گفتم من فامیل ندارم.
ببخشید که عروسی نمیگیرم.
مامانم انقد ساده دله. و همه اطلاعاتم به فامیل میده.
که نمیدونم چی باید بگم.
سپردم به خدا که حافظ زندگیم باشه.
مشکل من دراینده :
فامیلو دور کن
خدا شفات بده
یجا میگی مجردی یجا میگی شوهر داری
تو و اون شوهر بدردنخورتو کسی نگاه نمیکنه
نمیدونم چقدر با همسرت صمیمی هستی ولی بهشون بگو که فامیل ما یکسری ها آدم های جالبی نیستن و ارتباط باهاشون فقط دخالت بهمراه داره.
منم جشن نگرفتم یک دلیل مهم همین بود که یک عده فامیل مزخرف که هروقت ادمو دیدن طعنه زدن قرار بود بیان ، منم بیخیال جشن شدم. به همسرم هم گفتم با آدم های سمی ارتباطی. ندارم و چون فامیل همسرم در مجموع آدمهای ذات خوبی هستن و من گاه و بیگاه باهاشون رفت‌وآمد دارم، همسرم می‌دونه که من آدم غیر اجتماعی نیستم ، اما نداشتم خانواده شوهرم بفهمند که من با فامیل پدرم در ارتباط نیستم خیلی، چون فامیل مادرم خوبن اما دورن، الکی به اونها میگم مثلا خونه عمو یا عمه رفتیم ولی الکی میگم فقط برای حفظ ظاهر.
درواقع فامیل سمی بره به درک
مادرا باید حواسشون باشه پیش فامیل اصلا حرف نزنن نه خوشبختی نه بدبختی نه خوردن بچه شون هر مادری باید همین باشه سکوت کنه هیچی از زندگی دخترو پسرشون به فامیلا نگن
