یه گوشه اتاق نشستم همینطوری اشکا بدون هیچ‌مقاومتی دونه دونه میریزه
کسیو ندارم باهاش حرف بزنم خانوادم وقتی میبینن گریه میکنم عصبی میشن بدتر داد میزنن
نگران آینده ام ، زندگیم، کنکورم،درسام،ساعت مطالعه کم، صبح زود بیدار میشم ولی از شدت تنبلیم گوشیمو کلا خاموش میکنم و دوباره میخوابم
کنکور دادی ؟
فقط تو این مشکلو نداری
همه همینیم
منم عین توعم
درخواست بدم باهم درس بخونیم؟
ببین من میگم ای کاش تو دوران تو بودم هیچ وقت تسلیم نشو حتی اگر دلت میخواد گریه کنی پیش خانوادت گریه نکن چون از ضعفت شاید سواستفاده کنند چند روز استراحت کن بعد دوباره بخون تهش اینه قبول نمیشی دیگه
منم پارسال همین جوری بودم
افسردگیه کنکوریه😅
من فقط پیش خانواده گریه نمیکردم ولی یه مدت واقعااا از نظر روحی داغون بودم
پیشنهادم بهت اینه
امشب بدون حس بد و درگیری فکری (که از درس و اینا عقب موندم) استراحت کن
فردا پاشو برو کتابخونه یا سالن مطالعه
من خودم اصلا نمی تونستم تو خونه دووم بیارم
کتابخونه تنها راه نجات من شد
مطمئن باش هیییچ رنج و سختی و تلاشی بدون نتیجه نمی مونه
قطعا یک روز به اندازه ی تماااام اشک هایی که ریختی از ته ته دلت میخندی🥹🥺
و مطمعن باش این سختی ای که میکشی ارزش رسیدن به مقصد رو داره
منی که الان رشته ای که عاشقشممم رو قبول شدم اینو دارم بهت میگم😉
قوی باش دختر ... در آینده به این ورژن روزای سختت با افتخااار نگاه میکنی🥹❤️
موقع کنکور برو کتابخانه ، اونجا تحت تأثیر بقیه درسخوان میشی. این دوره رو بیخیال تنبلی و افکار منفی میشی و درست میشه.
