شما می دونی چرا اینطوریه من که نتونستم والا.
مثلاً من بخوام غذا بدم برا مادرشوهر میگه بهترینشو بده. یا خودش می‌ره بهترین رو جدا می کنه می‌بره. ولی وقتی مادرشوهر می خواد چیزی بده به ما اصلا قبول نمی کنه یا اگه هم قبول کنه مثلا گوشت غذا رو برنمی‌دارد. غذای بدون گوشت میاره برامون.
حالا چرا غذا میدین برا هم
خب دلش نمیاد از مادرش چیزی برسه توقع نداره وضع مالی مادرشوهرت چطوره
همونو که گوشت نداره بده خودش بخوره
نده غذا بهش
بیشتر پسرا همینن، دلشون نمیخواد از سفره مادر چیزی بیاد تو خونش ، ولی ازونور میگه برای مادرم بهترینو ببرم
والا اینها یک مسایل روانی پشت سر داره بااینکه غذا یک مسأله مهم نیست اما توی کارهای دیگه هم نمود پیدا میکنه
فداکاری های بیش از حد از عدم عزت نفس میاد
مثلا با خیال خودش میخواد بیشتر دست دهنده داشته باشه و بگه که خیلی مادرش ارزش داره اما این یک سیگنال اشتباهه این ارزشمندی یک تناقض با بی ارزش بودن خودش داره باید همه چی مساوی باشه
اینجور نیست که بهترین جا رو بدی به یکی و غذای بی گوشت رو بیاری که مثلا گوشت رو بذاری اونا بخورن. چون بهشون بگه واسش ارزشمند هستن . همزمان بی ارزش بودن خودش رو داره نشون میده که این برنج بی گوشت هم واسه ما کافیه و یا اینکه غذای خوب هم نباشه واسه ما اشکالی نداره
نده بابا کلنا میگن مادرشوهر خوب نیست
خوبی نکن بهش
