ما به عنوان انسان، همه‌ی احساسات رو تجربه می‌کنیم و من همیشه تلاشم این بوده که از احساسات خوبم بگم. ولی منم مثل هر آدم دیگه جاهایی از زندگیم دچار خشم و ناامیدی می‌شم. وقتی احساسات اینجا به اشتراک می‌ذارم، تو رو دعوت نمی‌کنم که منو قضاوت کنی، چون این آسان‌ترین کاریه که میشه انجام داد. همه ما احساساتمون رو می‌گیم یا شنیده بشیم. اینکه به این درک برسی شاید سال‌ها برای فرهنگ ما زمان ببره؛ شاید بعضیا هیچوقت متوجهش نباشن.
اگر یه نفر رو در خیابون ببینی که داره خودزنی میکنه، داد می‌زنه، فریاد می‌زنه، به شما آسیبی نمی‌رسونه. هر چیزی هست، خودش از دیدگاه خودش تجربه میکنه. آیا برای شما راحت‌تره که این فرد رو در آغوش بگیری و به آرامش دعوتش کنی، یا اینکه بهش بگی «چرا تو بدون دمپایی اومدی بیرون، بی‌فرهنگ» یا «چرا دکمه‌هات نامرتب هستن شلخته...»؟
این مثال دقیقاً شبیه بعضی از افراد داخل نی‌نی‌سایته که قضاوتشون سنگدلانه و یک‌جانبه است. اگر تو جزو دسته‌ی آدم اولی هستی، به خودت خیلی افتخار کن.🤍
