مامانم اصلاا اصلااا به خونه زندگیش نمیزسه پراز خاک و اشغال

ولش کن دیگه یه عمر اینجوری زندگی کرده 

کارگر براش بگیر.

خودت هر دو هفته برو اساسی خونشو تمیز کن 

واییییی

مال ماهم همینه

تمیز نمیکنه، تمیز هم کنی دوباره دور خودش میچینه، توالت مثل توالت پارک یا بین راهی هست. خونه مثل انباری،از زندگیش هم خیلی راضیِ. فقط از صبح کفش به پا کلاه به سر، بیرون. این بیص‌صلحاب بیرون رفتنش تمومی نداره، اونم شلخته و کثیف. راضی هم هست از ابن وضعیت. تا مجرد بودم تمیز میکردم خواهرام میومدن‌ میخوردن، حرف هم میزدن. الان متاهلم و شکرخدا دیگه رفت و آمد ندارم بابت انباری بودن خونه، کسی نیست تمیز کنه، منم کهیر میزنم از کثیفی. خونه ماها میاد که تمیز هستن، ناراحت میشه با حس حسادت نگاه میکنه، نمیدونم دردش چیه.

ایشون از این وضعیت لذت میبرن، شما هم باید تنهاشون بزازین چون رفتارای شما به چشم ایشون وسواس هست، اذیت میشن. منم رفت و آمد نمیکنم، هم خودم راحتم هم مادرم. همه چیز هم داره ها، بهترین جاروبرقی سطلی آب و خاک، ماشین ظرفشویی، هواپز، هر دستگاهی تو بازار باشه مادرم نفر اول داره، ولی دریغ از تمیز نگهداشتن و استفاده. میاد خونه ما یه چیز ببین ما داریم خودش نداره درجا میخره بعد حرفش اینه « پس خودم چی؟ من نداشته باشم؟!» سز و شکل و رخت و لباساشونم که افتضاح، میان خونه ما، اپل بکدور باید بفرستینشون حمام، رختاشون رو بشوریم اتو بکشیم، جر خوردگیهاشون رو بدوزیم، عطر بزتیم. کلا خودشون رو ول کردن، فقط دهانشون رو باز کردن. چقدر بده آدما/ پدر و مادرا خودشون رو به روز نمیکنن، به فکر زندگی بچه هاشون نیستن، مایه سرکوفت میشن.

وای همدردیم.مال من بدبختیه اینه که میرم تمیز میکنم بدش میاد.اصلا انگار از اون کثیفی لذت میبره و وقتی من تمیز میکنم لذتش از بین میره.بخدا خونه ی خودم مثل دسته ی گل میمونه از تمیزی همه میگن، نه اینکه بخوام تعریف از خود کنم،ولی فکر کثیفیه خونه مادرم داغونم کرده.میرم خونه مادرشوهرم میبینم عین دسته گلِ تو ذهنم با خونه مادرم مقایسه میکنم و حرص میخورم.نمیتونم بی تفاوت باشم.لونجا خونه ی پدری منه،آبروی منه،پیش همسرم خجالت میکشم درسته به روم نمیاره اما حس بدی دارم.بخدا میرم تمیییز میکنم خودمو له میکنم،پلی باز هفته ی بعد که میرم همونه.اصلا خیلی جاها قابل نظافت نیست دیگه.حیفه اون خونه به اون قشنگی،بزرگی...از اول جوونیش هم همینطور بود