تو دهه ۶۰ و ۷۰، مثلاً سال ۷۲ شمشی یه پسر ۱۵ ساله می‌تونست درس رو ول کنه، بره شاگردی یه مغازه، مثلا مکانیکی یا نجاری. چند سال بعد حرفه یاد می‌گرفت، مشتری جمع میکرد، مغازه خودش رو می‌زد یا حتی مغازه استادش رو می‌خرید. تا ۳۰ سالگی هم کار داشت، هم خونه و ماشین، و تا ۲۳ سالگی ازدواج میکرد و ۳۰ سالگی اش احتمالا ۳ تا فرزند هم زندگی مستقل. زندگی ساده بود ولی می‌شد پیشرفت کرد.
اما الان انگار همه چیز فرق کرده. حتی اگر شاگردی کنی، مهارت یاد بگیری و تلاش کنی، دیگه مثل قبل پیشرفت نمی‌کنی. کارفرماها حقوق پایین می‌دن؟ انصاف کمتره؟ هزینه زندگی و تورم این‌قدر بالاست که هر چقدر هم کار کنیم، آخرش چیزی نمی‌مونه؟
تو دهه ۶۰ و ۷۰ هم تورم بود، هم جنگ، ولی مردم با تلاش به جایی می‌رسیدن. الان انگار یه دیوار نامرئی جلوی آدمه، هر چی بدوی، بهش نمی‌رسی.
مثلاً الان یک مرد ۳۰ ساله با مدرک فوق‌لیسانس یا دانشجوی دکتری باشه بره در شرکتی از صفر شروع کنه
می‌تونه اندازه پسر ۱۵ ساله دهه هفتاد ۱۰ ساله پیشرفت کنه ؟
به نظرتون هنوز میشه تو بخش خصوصی پیشرفت واقعی کرد یا باید دنبال راه‌های جدید و متفاوت باشیم؟
