از وقتی مادر شدیم، همه‌ی دنیا یادشون میره ما قبل از "مامانِ فلانی" بودن، یک "زن" بودیم.
زنی با رویاها، با نیازهای عاطفی، با زیبایی و با دنیای شخصی خودش.
مادر بودن قابل احترامه، اما اگه تمام وجودمون رو وقف بچه کنیم و خودمون رو فراموش کنیم، کم‌کم از درون خالی می‌شیم.
و بچه‌ای که مادری شاد و پرانرژی داره، خیلی بیشتر رشد میکنه تا بچه‌ای که مادری خسته و فرسوده داره.
همسرت هم هنوز اون زن اول رابطه رو می‌خواد، نه فقط مادری که تمام فکر و ذکرش پوشک و شیشه شیر باشه.
و خودت هم نیاز داری گاهی بدون عذاب وجدان برای خودت وقت بذاری: یه کتاب، یه آرایش ساده، یه پیاده‌روی، یه لباس خوشگل فقط برای دل خودت.
برقرار کردن تعادل بین همه‌ی چیزایی که گفتم، خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی سخته ...
مادر بودن بخشی از زن بودن توِه، نه همه‌ش.
