دلم گرفته از شب‌های بی‌تو،
از سکوتی که حتی خاطراتت رو فریاد نمی‌زنه.
تو نیستی، اما هنوز
هر گوشه‌ی این دل، صدای قدم‌هات رو می‌شنوه...
به قول حضرت مولانا:
"از تو به یک اشاره، از من به سر دویدن..."
اما تو حتی اشاره‌ای نکردی،
و من هنوز دارم می‌دوم، بی‌سر، بی‌راه، بی‌تو.
تو این متن رو نمیبینی،
اما این پست، مثل یه نامه‌ی بی‌فرستنده،
تو دل امشب جا می‌مونه...
برای تو، که نمی‌دونی چقدر دلتنگتم:)
