pain

تنفر از کجا شکل میگیره؟!

این سوالیه که ذهنم رو به کَنکاش وادار کرده!

من حس تنفر رو خیلی خوب میتونم لمس کنم، چون از زمان دیرین خیلی باهاش دست و‌ پنجه نرم کردم، از کسایی که اذیتم کردند، متنفر شدم

از کسایی که مسخره ام کردند، از کسایی که دلم رو شکونند، از کسایی که بهم زور گفتند و... موارد زیادی هست که باعث شد من به این کمالِ تنفر برسم. و سوال اینجاست چرا وقتی با فردی ارتباط میگیریم و به عبارتی دوستَش میداریم بعد از مدت زمانی ما رو اذیت میکنه، ما رو غمگین می‌کنه، ما رو به افسردگی و کم و کاستی داشتن میبره، ولی ما در پیِ اون هستیم 

انگار ذهن اون رو مایه زنده بودن میدونه، انگار یک گلبول قرمز از وجود ماست

ولی واقعیت اینه اون اندازه پوست مُرده پاشنه پا هم در روال زندگی ما تاثیری نداره.

پس چرا دنبالشیم 🙂

آیا شما میدونید؟

چرا مَن همیشه دنبال توجیح کردن رفتار آدم هایی بودم که مستقیما تنفرشون رو نسبت به من ادا میکردند؟

واقعاً چرا!

دیر سین میزنه؟ دوست نداره 

بود و نبود تو براش اهمیتی نداره؟ دوست نداره

کنارش احساس حماقت و ذلت داری؟دوست نداره

اون تو رو دوست نداره 

تو هم نداری، پَس دردت چیه؟

چته؟

چونکه اون یه روز منو میخواست، یه روز گفت تو بهترین دختری هستی که من میشناسم، به روز گفت تو واقعاً معرکه ای!

خب گ*وه خورد .

متوجه ای؟!

اشتباه کرد، اونم از عمد.

یه زمان هایی هم هست که از سادگیِ خویش غلامِ وحشت و خشم میشم.

البته با ریشه یابی متوجه میشم چقدر مشکل از بقیه ست.

و چقدر نباید به حرف ها توجه کرد( تعریف و تمجید) هایی که بقیه از خودشون شرح میدهند

واقعاً مغز رو باید کوبید، ذهن رو باید گ° آیید تا بفهمیم اون شاهزاده ای که از خودش تو ذهنش داره، رو باور نکنیم 

اون محتاجِ، درکش کنیم!

محتاج توجه، محتاج دوست داشته شدن، محتاج بودن، محتاج تمام کم و کسری هایی که داره 

و آدم محتاج به هر دری میزنه تا نیازش برطرف بشه 

پس طبیعتاً خیلی روالِ که وقتی نیازش برطرف شد، زوزه بکشه و بره سراغ طعمه بعدی!

دلت واسه هر کسی نسوزه عزیزم!

مَن بدی کردم به خودم !

اونموقع که اذیتم کردن، ولی مَن خوب برخورد کردم :)))

چند روز خیلی دلم واسه خودم سوخت .

امشب واقعاً خوابم نمیبره.

درستِ اذیت شدم، درستِ گریه کردم ولی تنها چیزی که خیلی از خدا پرسیدم این بود 

چرا مَن!

نمیتونم بنویسم با اینکه پر از چرا ها و سوالات مزخرفم.

قلبِ غم دیده ی مَن، مَنو ببخش!🩶