خیلی به این موضوع فکر میکنم دوسش دارم دوسم داره ولی عصبیه هر حرفی بزنیم تهش دعوا میشه عادی باهاش حرف میزنم اگه مخالف نظرش باشه سریع دعواش میکنه بعد میگه مقصر توئی.اینقد تو فامیلمون وجهه خوبی داره که مطمعنم همه میگن مقصر تویی ولی من واقعا خسته شدم از این جوش اوردناش..دیشب برگشته میگه اگه بخاطر بچم نبود یکساعت هم تحملت نمیکردم یه دلایل مضخرفی میاره هرچقدرم منطقی توجیهش کنی که نه منظور او این نبود یا اینجا خودت این حرفو زدی اصلا نمیخواد بفهمه.دیشب اینقدر دلمو شکست اینقدر وجودم با حرفاش سوخت که خاستم خود......کنم اونم با یه بچه ی یکو نیم ساله😔خاستم برم قهر ولی نتونستم برم نمیدونستم چی جواب بابا مامانمو بدم پای رفتن نداشتم انگار😔الانم پیام میده معذرت خواهی میکنه ولی جواب ندادم.همیشه همینه دلمو میشکونه بعدش میاد منت کشی.توروخدا بگین چیکار کنم آرزومه ازش جداشم پا بذارم رو دلم.ولی بچمو چیکار کنم😭
پس این چجور دوست داشتنیه
چون زیاد کوتاه اومدی اینجوری میشن مردا .پرو میشن میگن ما چی هستیم مطیعمه هرچی میگم هیچی نمیگه .
برو تراپی🫴🏻
باید دارو مصرف کنه
تنها راهش همینه
طلاق آخر راهه خواهر
مشاوره و مشورت گرفتن ماله این موقع هاست
طلاق خیلی عواقب سنگینی برایه خود شخص و فرزند داره.
قدیمیا زندگیشون اکثرا دوام داشت چون گذشت داشتن ولی چون سواد رابطه نداشتن میسوختن میساختن اما الان کنار گذشت کردن،میتونی مشاوره بگیری مشورت کنی مشکلت رو بشناسی و تا جایی که میتونی کاش کنی
دوس داشتن من یا اون؟میدونی که هیچکس کامل نیست هرکس یه اخلاق بدی داره.شوهر من به شدت به منو بچمون اهمیت میده هرکاری میکنه ک هرچی بخوایمو فراهم کنه.مسافرت گردش خرید اصلا خسیس نیست.دست بزن نداره.خیلی چشم پاکه.شغل خوبی داره.(همین شغل بیشتر زود جوشش کرده)مشکل من باهاش تند بودنشه و اینکه اصلا قبول نداره این اونه ک زود جوش میاره میگه نه حرفای تو خیلی بدن.من نمیگم من بی تقصیرم ولی دیگه اینقدر زود عصبی شدن سر هرچیزی که ادم نمیتونه زندگی کنه.قبلا هرکاری میخواستیم بکنیم با مشورت هم بود جدیدا میگه دیگه باتو مشورت نمیکنم کاری ک میخوامو میدونم درسته انجام میدم تو به خونه داریت و بچت برس😐😐
کاملا میفهمم چی میگی همشون همینن .حرفا رو وارونه میفهمن فکر میکنن تیکه میندازی .بعد گناها تقصییر زن بدبخت میفته .بزار حرف بزنه گوش بده بگو آها درست میگی بعد که قشنگ حرفشو زد توام حرفتو بزن قلقش همینه .
