آیا این فقط منم که جوونی از دست داده که بهترین بود و رفتنش مثل آوار بر سر مادرش خراب شد یا از بس روانپریش شدم چنین حسی دارم؟ شما سراغ دارید داغی به این بزرگی رو؟ چرا نی نی سایت جایی نداره که مادران جوون از دست داده رو پیدا کنم و همدرد داشته باشم؟ نکنه این فقط منم که تاب آورده و با کمال خونسردی زنده مونده؟ تو تنوری از درد و داغ و شوک و عذابم دستام به طرف همه درازه منو که مرگ برام مثل عسل شیرینه فراموش نکنین منو که جوونم رو جنگ ازم گرفت به من بگین چطور از عذاب وجدان اینکه جلوی رفتنش رو نگرفتم برای یه لحظه نجات پیدا کنم، به کلماتتون محتاجم از اینهمه تاپیک تکراری عذرمیخوام 😭😭😭😭😭