میخام از اول رابطم بگم تا اخرش که به بدترین شکل تموم شد

اون همیشه پشتم بود ینی وقتایی که فکر خودکشی میکردم . وقتایی که خانوادم اذیتم میکردن اون بود. همیشه بهش میگفتم خوبه که هستی اگه نبودی تحمل این فشار سخت بود.

حتی مامانم گاهی اینقد ظلم میکرد که ناهار اینام وقتی خونه نبودم برام نگه نمیداشت از قصد همه رو میخوردن که من از کتابخونه میام هیچی برام نباشه. اون برام غذا میخرید. به کارتم پول میزد نه زیاد درحدی که پول اسنپ و شارژم باشه مثلا ۵۰۰ 

چون یه تایمی خانوادم اصلا بهم پول نمیدادن و شرایط سرکار رفتنم نداشتم برا وکالت میخوندم اون موقع ها

همه چیش خوبه ها . فقط عصبی بشه بددهن میشه. خیلی نازمو کشیده تاحالا خیلی دوسم داشته فک میکنم هیچ مردی نتونه اینقد عاشقم باشه. 

اما بددهن بود. بارها ازش خواهش کردم کنترل کنه حتی یبار یه قهر یک هفته ای رفتم تهشم مامانم زنگ زد بهش گفت بهتره برین مشاوره این مشکلو حل کنید اونم البته بعش برخورد که برا مامانم تعریف کردم اما گفت باشه میرم مشاور.

شغل ندارع یه شغل فروشندگی داره که باهاش نمیشه واقعا زندگی کرد قرارمون این بود بره سر یه شغلی بعد ازدواج کنیم

خودش به کار دولتی علاقه داره 

اما این مدت بس من مشکلات خانوادگی داشتم بس تو خونه اذیت میشدم و چون کسیو نداشتم براش تعریف میکردم ناخواسته اونم درگیر من و کارای من میشد وقتش می‌رفت نمیتونس درس بخونه. از طرفی هم اینقد ذهنم داغون بود مدام بهونه گیری میکردم و دعوا راه مینداختم انگار تنش داشتن بهم ارامش میداد بس تو خونه خودمون تنش داشتم

سه سال از رابطمون گذشت و اون نتونست استخدامی قبول بشه . قبول کتبی شد اما مصاحبه علمی رد شد به هرحال اونا کسی که رتبه کتبیش بهتره قبول میکنن بقیه یا میرن ذخیره یا کلا رد میشن

هدفی تو زندگیش نداشت و نداره اونم یه مدت افسرده بود یه جورایی شبیه هم بودیم . تنها هدفش قبول شدن استخدامی و رسیدن به من بود.

خانواده اش از لحاظ مالی از من کمتر بودن . باباشم یه اعتیاد یواشکی داشت . اما خودش واقعا سالم بود و هست خیلی از مامان باباش خوشم نمیومد و نمیاد. اونام دارن به زور باهم زندگی میکنن وگرنه طلاق گرفته بودن بخاطر بچهاشون موندن

دعواهای مداوم ما که شاید هشتاد درصد تقصیر من بوده مدام بی احترامی ایجاد کرده حتی من یبار زدمش. چند تا مشت بهش زدم اون کاری نکرد. بعدا بهم گفت چون همیشه میگفتی از کتکای بابات میترسیدی چقد و میدونم چقد میترسی و اینا نزدمت و کنترل کردم 

دیروز دوبارع عصبی شدم و یه دونه زدمش البته صورتشو کشید کنار و سرانگشتم فقط خورد ولی اون زد . گفت مقابله به مثل میکنه و دیگه ساکت نمیمونه

یه مدته احترامی بین ما نمونده اوایل اون بیشتر بی احترامی میکرد و من دست و پا میزدم که حرمتا بمونه ولی الان اینقد فحشاش تو ذهنمه که منم فحش میدم

عملا هیچ احترامی نمونده الان.....

و بخاطر اینکه احترامی نمونده و اونم نتونست بره سرکار و استخدام شه و معلوم نیست اصلا کی بتونه بره سرکار از هم جدا شدیم 

بهم گفت نمبتونه اخلاق گندمو تحمل کنه 

اما من با اینکه میدونم بعد این ممکنه ادمای بهتری سرراهم قرار بگیرن به لحاظ شرایط مالی اما میدونم اگه اون نبود من حتی درسم نمیتونستم بخونم.‌ ناهار کتابخونمم اون می‌خرید و این عذاب وجدان ولم نمیکنه ادم روزای سختمو ول کنم برم سراغ یکی دیگه.

چیکار کنم واقعا؟؟؟

مستاصل شدم 

هرچی باهاش حرف میزنم انگار دیگه نمیخواد حرفامو بشنوه و تصمیم گرفته بره

بچها من نمیدونم واقعا باهاش خوشبخت میشم یا نه 

اما از طرفی فکرش تا اخر عمر باهام میمونه 

کمکم کنید راه عاقلانه چیه؟؟ من چیکارکنم؟؟؟

جلوی کسی تاحالا خوردم نکرده من بیشتر زدمش تا اون ولی دیروز مقابلع به مثل کرد خیلی ناراحت شدم