احساس میکنم آدم فضاییم
انگار روحیم که داره آدما رو از دور نگاه میکنه
دلم میخواد زندگی اجتماعی خوبی داشته باشم ولی نمیشه
نمیخوام منزوی باشم حتی برونگرا هم نیستم ولی عملا تنهام
تا به حال با ۳۰ سال سن تو هیچ رابطه ای نبودم
دوست صمیمی که بتونم راحت باهاش حرف بزنم ندارم
حتی خواهر خودم دیگه باهام صمیمی نیست
الان به جای شلوغ نشستم مردمو نگاه میکنم، این همه آدم، چرا یکی از اینا دوست من نیست؟ مشکل از منه؟