چرا اینجوری شدم... اصلا به هیچی حسی ندارم... خیر سرم مثلا تازه ۱۹سالم میشه تازه میخوام برم دانشگاه... هیچ انگیزه و شوقی ندارم.... دو تا سه ساعت در روز حالم (روحی ) خیلی خیلی بد میشه... یه چیزی بیشتر از حس پوچی.
اصلا فک میکنم هیچ هدفی راضی کننده نیست. حتا هدفائ معنوی و... روانشناس و اینام فایده ندارن... نماز هم میخونم ولی بازم این حس تهی و پوچی و گناهکار ی دارم... تو سوالات فلسفی و اینا زیاااااد غرق میشم ولی من باید یه هدفی معنی پیدا کنم واسه زندگیم ولی به هررررچی فک میکنم برایم راضی کننده‌نیست
سوره یس واسه حال روحی و آرامش خیلی راهگشاست
اخه قبلا خیلیییی امیدوار و پرانگیزه بودم انگار فرسوده شده زندگیم
من۱۸سالمه مثل تو هستم
منم ۱۹ سالمه حس میکنم پیر شدم
طبیعیه، اتفاقا تو همین سن و سال اکثرا دچار سردرگمی میشن، کم کم مسیر زندگیتو پیدا میکنی، همینکه دغدغه‌مندی و دوست داری حالت خوب باشه، داری بهش فکر میکنی و به خودت و زندگیت فکر میکنی مطمئن باش خدا مسیر درست زندگیت و رسالتت رو بهت نشون میده
انگار ب زور میخوام حالمو خوب کنم اما نمیشه... هر دفعه به یه چیزی متوسل میشم و اولس حالم خوبه ولی بعد کم کم حالتم بر میگرده..... انگار هیچی راه‌درمون نیست
جدیدا هیچی هم برام معنی نداره... انگار هیچ فرقی نداره حتی انگار بهشت و جهنمم باهم فرق ندارم برام... از بس که فکر میکنم به همه چیز. ذهنم پر از ابهام و سؤال چرت و پرتی...
اصلا یه حسی دارم انگار میخوام حالم خوب بشه ولی انگار نمیخوام‌حالم خوب بشه..😢💔😑🖤انگار ب زور دارم زندگی میکنم
نه اصلا از سردرگمی خیلی بیشتره... حس میکنم حتی اگ ۳۰ سالمم بود چنین حسی داشتم، من از بچگی اینجور بودم مال نوجوانی‌و سن و بلوغ و اینا نیست انگار همه چی برام تموم شده حتی غصه و شادی و لذت . انگار همه چی ته کشیده... یعنی‌تا تهش رفتی دیدی هیچی نیست . انگار همه چی بی مفهوم شده... خوبی بدی...قانون... حتی خط قرمزهامم بی معنی شدن🙂💔
حتی دیگه نمیخوام به آرامش برسم... میگم اصلا ارامش داشته باشم، شادی داشته باشم که چی اصلا تهش که چی...
قبلا فک میکردم هدف فقط یه چیزه... حالا فهمیدم هدف خیلی چیزا باهم میتونه باشه... ولی رو روحیه ام تاثیر خاصی نزاشت.
اصلا یه حسی که از افسزدگی و پوچ گرایی بیشتره
